Speciaal voor platform Horen Zien Zwijgen doet hij zijn verhaal.
Op 30 april 2015 speelde het Nationaal Surinaams Voetbalelftal zijn oefeninterland tegen buurland Guyana in het André Kamperveen stadion te Paramaribo. Suriname won met 1-0 tegen Guyana. Beide landen waren aan elkaar gewaagd. De wedstrijd werd door vele op de voet gevolgd. Tijdens deze wedstrijd is Miquel Cronie geblesseerd geraakt. Een gebroken kuitbeen was het gevolg. Een dag die hij nooit zal vergeten. Was deze dag het einde van zijn voetbalcarrière of juist een nieuw begin?
"De wedstrijd was net 16 minuten begonnen toen ik werd getackeld. Ik voelde wel de pijn, maar ik probeerde toch te staan".
Het begin…
Ik ben Miquel Cronie (31 jaar), geboren en getogen in Suriname district Para. Als kleine jongen trapte ik maar al te graag een balletje. Zowel mijn vader als mijn moeder voetbalde graag. Vanaf mijn 12 levensjaar begon mijn interesse in voetballen groter te worden.
Een goede vriend van mij voetbalde bij voetbalvereniging Roarme in de stad (Kwatta) in Suriname. Hij was een aantal jaar ouder dan mij en voetbalde bij de U15 ploeg. De U13 ploeg had toen wel wat extra versterking nodig. Mijn goede vriend zei tegen zijn trainer. 'Wilt u dat de U13 ploeg nog een keer een wedstrijd wint?'. De trainer zei: 'Ja, natuurlijk zou ik dat graag willen'.
Diezelfde dag wilde ik graag naar een voetbalwedstrijd gaan kijken bij mij in de buurt. Maar dit mocht niet van mijn moeder. Uit verveling ging ik maar slapen en ineens maakte mijn moeder mij wakker. Ze zei: 'Miquel, wordt wakker. Marvin is hier met iemand'. Mijn goede vriend was er met zijn trainer om kennis te laten maken met mij. Een week later ben ik gaan trainen bij de U13 ploeg bij SV Roarme. Kort daarna speelde ik mijn eerste wedstrijd als spits-aanvaller bij deze voetbalclub en maakte menige doelpunten.
Kleine jongens worden groot…
Als jongen uit district Para, gaan voetballen tussen de jongens van de stad, was een uitdaging. Maar ik vond het een leuke ervaring om bij voetbalvereniging Roarme te gaan voetballen. Ik heb van mijn 12de levensjaar tot mijn 15de levensjaar gevoetbald bij SV Roarme.
Ik was 15 jaar toen ik door mijn zichtbare goede prestaties werd gevraagd door verschillende Surinaamse voetbalclubs zoals SV Transvaal, VV Voorwaarts en SV Robin Hood, om een overstap te maken naar hun voetbalclub.
De kans om een stapje hoger te gaan wilde ik niet laten liggen. Ik vond het wel spannend om in een nieuw (ervaren) team te gaan voetballen. Maar dit was een mooie overbrugging. Uiteindelijk is mijn voorkeur uitgegaan naar SV Robin Hood. Het voetballen bij deze voetbalclub heeft mij sterker gemaakt doordat ik vooral in het begin een bewijsdrang voelde. Hierdoor kwam mijn doorzettingsvermogen en discipline nog meer tot mijn recht. Ik haalde de ene prijs na de andere prijs naar binnen. We zijn meerdere keren kampioen geworden. Ik ging hier van de U15 ploeg naar de U17 ploeg. Dit was een leuke maar vooral leerzame tijd voor mij.
Discipline…
Na een aantal jaar kwam er weer een overbruggingsperiode. Ik werd gevraagd om voor SV Leo Victor te gaan voetballen. Surinaamse Voetbalvereniging Leo Victor is een voetbalclub gevestigd in Paramaribo te Suriname. Hier ben ik overgestapt naar de U20 ploeg.
De reden dat ik over ben gestapt naar deze voetbalclub is dat ze met mij in gesprek zijn gegaan over de doelen die ze wilde behalen op het gebied van voetbal met een nieuw project. Het feit dat ze mij op deze manier benaderde, vond ik alleen maar fijn. Want ik ben iemand met discipline en dit sloot heel mooi aan bij mijn eigen persoonlijke plannen. De leden van SV Robin Hood vonden het wel jammer dat ik de overstap ging maken, maar ze begrepen het wel.
Bij SV Leo Victor kwam alles wat ik tot nu toe heb geleerd veel meer tot zijn recht. daar heb ik pas echt genoten van het voetballen. ik trainde op de maandag, woensdag en vrijdag. En in het weekend speelden wij voetbalwedstrijden. Het eerste jaar dat ik in de U20 ploeg van SV Leo Victor ging voetballen, was ik topscoorder en zijn we kampioen geworden.
Dat was wederom een mooie overwinning. Na twee jaar werd ik basisspeler van de hoofdklasse van deze voetbalclub. Van mijn 17de levensjaar tot mijn 26ste levensjaar heb ik gevoetbald bij SV Leo Victor. Als ik voetbal, dan is dat het enige wat voor mij telt. Ik leef helemaal in mijn eigen wereld. Ik kan mijn focus goed behouden tijdens het voetballen en het geeft mij tevens ook een boost.
30 april 2015…
Ik was op dreef met het voetballen. ik wilde doorbreken met het voetballen op hoog niveau om iets terug te doen voor mijn land Suriname. Dat is mijn droomwens en ik was toen al van plan om alles op alles te gaan zetten om deze wens van mij uit te laten komen. Ik zat in de selectie van het Nationaal Surinaams Voetbalelftal (Natio). Dit was kenbaar gemaakt door de media en de pers. Kan iemand zich nog de krantenartikelen van toen nog herinneren?
Er stond een interland oefenwedstrijd op 30 april 2015 gepland tegen buurland Guyana. Ik werd hiervoor gevraagd. Dit was een grote mijlpaal voor mij.
Ik had goed getraind en was helemaal klaar voor de wedstrijd. Op 30 april 2015 werd ik wakker met een naar onderbuik gevoel. De wedstrijd was net 16 minuten begonnen, toen ik werd getackeld. Ik voelde wel de pijn, maar ik probeerde toch te staan.
Op dat moment ging er een grote pijnscheut door mij heen. Er kwam direct hulp en voor ik het wist werd ik per ambulance vervoerd naar het Academisch ziekenhuis te Paramaribo. Mijn moeder die thuis op de televisie naar de wedstrijd aan het kijken was, snelde gelijk naar de spoedeisende hulp waar ik naar toe gebracht werd.
Ongeloof...
Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat mijn rechter kuitbeen was gebroken. De tranen stroomde over mijn wangen. Ik kon niet geloven wat er was gebeurd. Ik kan mij herinneren dat ik voor een groot deel nog in shock was. Ik kan mij nog herinneren dat ik toen dacht:
’Mijn voetbalcarrière is nu even on-hold gezet, maar het komt vast wel weer goed’. Er is een foto gemaakt van mijn gebroken kuitbeen en al snel kreeg ik te horen dat ik geopereerd moest worden.
Door gebrek aan personeel werd ik als laatste geopereerd. Ik lag in het ziekenhuis met grote onzekerheid. Mijn familie, naasten en mijn kinderen waren inmiddels op de hoogte van mijn ongeluk. Het was een ware lijdensweg zowel lichamelijk als op emotioneel vlak. Ik heb zoveel verdriet gehad om deze gebeurtenis. Maar ook boosheid, teleurstelling en machteloosheid.
Ik ben drie keer geopereerd. Ik voelde
dat ik van het kastje naar de muur werd gestuurd. Na elke operatie moest ik revalideren. In het tropische klimaat van Suriname liep ik met een gipsbeen en met krukken. Ik kon niet op mijn rechtervoet staan, dus ik liep op mijn tenen.
Het was op deze manier zwaar om mijzelf voort te bewegen. Het was een bizarre gewaarwording dat ik van een fitte, sportieve, drukke jongeman veranderde in een vogel in een kooitje. Ik zat veel thuis en dat was ik niet gewend. Ik haalde steun door het lezen uit de Bijbel en van de gesprekken met mijn lieve familieleden en dierbaren waar ik steun van ontving. Deze tijd heeft mij ook veel stof tot nadenken gegeven. Ik ging nadenken over ‘het leven’. Ik ging nadenken over mijn leven.
Ik liep tegen muren op zoals het financiële aspect. Hoe kan het nu dat voetballers niet verzekerd zijn? Naast het voetballen ben ik nog steeds werkzaam bij het staats ziekenfonds in Suriname. Maar ik vond
niet dat zij verantwoord waren voor de verzekering van de medische kosten Uiteindelijk was er een inzamelingsactie gestart. Daarnaast ben ik financieel wel wat tegemoet gekomen uit verschillende bronnen. Maar een strijd was het wel. De media en pers hielden dit nauwlettend in de gaten. In al deze jaren heb ik mijzelf goed leren kennen. In zulke diepe dalen kan je sneller wegglijden. Maar ik heb altijd een sterk geloof gehad in mijzelf. Ik geloof in mijzelf en in mijn eigen kracht en dat kan ik iedereen adviseren.
Herstelfase…
De vierde operatie stond op de planning. Dit was een zeer spannende operatie, want mijn voet zou weer in de juiste stand gezet worden. Volgens de arts was het een complexe operatie, maar uiteindelijk is het hem gelukt. Na deze operatie voelde ik veel meer berusting. Ik zag eindelijk progressie in mijn revalidatieproces.
Ik heb het gevoel dat vele mensen denken dat mijn voetbalcarrière is begonnen bij SV Robin Hood of bij SV Leo Victor. Maar mijn voetbalcarrière is begonnen bij SV Roarme. Daar heb ik pas echt leren voetballen. Als zij mij die kans niet hadden gegeven, dan zou ik ook niet bij SV Robin Hood of bij SV Leo Victor kunnen voetballen.
Als ik nu terug kijk naar mijn voetbalcarrière heb ik gouden tijden gekend. Meerdere keren kampioen worden, topscoorder geweest, vele prijzen gewonnen en een voetbalwedstrijd gespeeld als voetballer in het Nationaal Suriname Voetbalelftal.
Keerpunt…
Het ongeluk op 30 april 2015 was een ware keerpunt in mijn leven. Ik leef nu veel bewuster. Ik merk wel dat ik minder goed van vertrouwen ben naar mijn medemens. Ik ben oplettend. Ik kan mij nog herinneren dat ik na het ongeluk weer voetbal aan het kijken was op de televisie. Dat is altijd gebleven. Ik ben ook meerdere keren naar een voetbal wedstrijd gaan kijken. Ik moet dan vaak terug denken aan het ongeluk en waar ik zou staan als het ongeluk niet had plaatsgevonden. Maar dat hoort ook bij het verwerkingsproces. Gelukkig kan ik er nu wel over praten. Ik ben een man van discipline en mijn liefde voor het voetballen is nooit weg geweest. En daar wil ik iets mee gaan doen. Ik wil heel graag in de toekomst al mijn kennis en kunde overdragen aan de mensen op het gebied van voetballen en discipline. En natuurlijk plezier beleven tijdens het voetballen. Ik ben blij en dankbaar dat ik op deze manier mijn verhaal kan doen.
Ik hoop dat mijn verhaal ook weer een lichtpuntje kan zijn voor een ander die zichzelf hierin herkent.
Reactie plaatsen
Reacties