Najib ben Ayad

Najib ben Ayad (35) werkte zich via diverse paramedische opleidingen op tot cardiovasculair perfusionist. Hij is partner in een maatschap en werkt in verschillende ziekenhuizen. Daarnaast is hij oprichter van de Qalb Foundation, die gratis hartoperaties verricht in Marokko. Hij woont in Utrecht en verdient drie tot vier keer modaal.

 Najib: „Ik wist al jong dat ik medisch professional wilde worden, maar toen ik dat op het vmbo aan mijn mentor vertelde, zei zij dat ik iets makkelijkers moest kiezen. Dat inspireerde mij om hard te werken en zo tóch mijn doel te bereiken.

- Na de laboratoriumschool heb ik een bachelor in biomedisch laboratoriumonderzoek gedaan met de specialisatie klinische chemie en hematologie.
- Daar kwam ik in aanraking met het vak van cardiovasculair perfusionist.
- Dát werd mijn droom en die is uitgekomen: als perfusionist zorg ik ervoor dat bij operaties de bloedcirculatie en de hart- en longfunctie worden overgenomen door apparatuur.
> Mijn werkzaamheden liggen op het gebied van
- hartchirurgie,
- oncologie,
- orgaandonatie en de
- intensive care.

Ik werk bijvoorbeeld voor Covid-patiënten op de IC, wier longen of hart niets meer doen. Ik ben partner in een maatschap die werkt in ziekenhuizen in heel Nederland. Mijn vaste werklocaties zijn Zwolle en Breda, maar ik werk ook elders. Daarom woon ik heel centraal, in Utrecht. „Ik werk zo’n 60 tot 70 uur per werk, maar 100 uur komt ook voor. Het is heel onregelmatig werk. Ik kan bijvoorbeeld worden opgeroepen voor een spoedoperatie. Of als er een tweede operatieteam nodig is, ook al heb ik geen dienst. Mijn telefoon staat dus altijd aan. Als ik dienst heb, slaap ik meestal in het ziekenhuis.
Eén keer per maand heb ik weekenddienst en per week heb ik ongeveer twee bereikbaarheidsdiensten.
Ik kan dus nooit inschatten hoelang mijn werkweek zal duren. Maar dat hoort erbij, het maakt het werk dynamisch.

Ik geef ook klinische trainingen in binnen- en buitenland. Vorig jaar nog, over een nieuwe generatie hart-longmachines aan vakgenoten in Turkije.” „Mijn ouders komen uit Marokko, zelf ben ik geboren in Enschede, waar mijn vader werkte in de textielindustrie. We zijn als gezin vaak in Marokko geweest en daar ontstond drie jaar geleden een nieuwe droom: de hart-longzorg die we in Nederland kunnen aanbieden naar Marokko brengen. Die is daar veel minder ontwikkeld dan hier en niet toegankelijk voor armen.

Ik heb daarvoor de stichting Qalb Foundation opgericht. Die ondersteunt een team van twaalf tot vijftien artsen, paramedici en verpleegkundigen, dat in wisselende samenstellingen twee tot drie maal per jaar afreist naar Marokko om gratis operaties uit te voeren. Meestal duurt een missie zes tot acht dagen, waarin we twee tot drie openhartoperaties per dag uitvoeren.

Dankbaarheid:
"Het is nog veel harder werken dan hier. De dankbaarheid van de patiënten geeft ons de motivatie om het zware werk uit te voeren.
De zorg wordt betaald via donaties aan de stichting, we krijgen materiaal vanuit de industrie en ook Nederlandse ziekenhuizen bieden spullen aan. Mijn omgeving zegt vaak ‘denk aan je rust’, maar ik krijg veel energie van mijn werk. Ik vind het mooi om een cruciaal onderdeel te zijn van een openhartoperatie en ik wil iets doen voor mensen die alleen maar kunnen dromen van zo’n ingreep.

Ik ontspan door elke dag te sporten en ook bij mijn dierbaren kom ik tot rust. Verder heb ik zeven weken vakantie per jaar. Dan reis ik graag, ik heb al dertig landen bezocht. Het kennismaken met nieuwe culturen verbreedt mijn kijk op het leven. Maar ik zit dan wel het liefst in een hotel met een sportschool en een hamam, want net als thuis wil ik tijdens mijn vakantie aan fitness doen. Maar in Jordanië heb ik ook in een tent in de woestijn geslapen, hoor.

„Vroeger gingen we als gezin zes weken naar Marokko en één week daarvan kampeerden we op het strand.
Een tentje, een kampvuurtje, vis grillen, dat zijn mijn mooiste jeugdherinneringen. Zelfs de reis ernaartoe, in een primitief busje, was leuk en gezellig.
Jezelf wassen in het toilet van een tankstation en overnachten in een slaapzak naast de auto.
Die sobere kant heb ik ook nog steeds…

Mijn favoriete bestemming is nu Dubai:
- het is er rustig,
- veilig,
- je kunt er halal eten
- en je kunt even naar de moskee.
Het geloof biedt me ook rust. Ik zie elke dag hoe eindig het leven is.
> Mijn levensmotto is:
- wat laat jij achter op aarde?

Ouders verwennen:
„Geld geef ik uit aan de sportschool, aan reizen en aan het verwennen van mijn ouders.
Als zij op reis willen, boek ik meteen iets voor ze. Istanbul bijvoorbeeld. Mijn moeder kijkt graag naar Turkse series en vindt het leuk om plekken uit zo’n serie te bezoeken. Vorig jaar heb ik met hen per auto de reis van Marokko naar Nederland gemaakt met tussenstops in Bordeaux en Parijs.
Mooi hotel, lekker eten, allemaal dingen die we ons vroeger niet konden veroorloven, omdat ze snel naar Marokko wilden en omdat er geen geld voor was, met zeven kinderen.
Mijn vader is naar Nederland gekomen om ons betere kansen te geven. Daarom heb ik alle kansen die ik heb gekregen benut.
Het maakt me verdrietig dat nogal wat Marokkaanse jongeren die kansen niet grijpen. Maar ik ben ook trots op de velen die dit wel doen.
„Ik ben nu alleen, maar ik wil dolgraag een gezinsleven.


En ik wil iets teruggeven aan het land van mijn ouders door de Qalb Foundation te laten uitgroeien tot een grote organisatie die veel mensen kan helpen.
-. Maar mijn toekomst ligt in Nederland: als ik in Marokko ben, snak ik na drie weken naar een broodje pindakaas en naar Albert Heijn.”



Bron: NRC
via Sherill Lizz