Sham Hira

Mijn naam is Sham Hira, 48 jaar, getrouwd en vader van twee dochters (22 en 25 jaar). Toen ik 17 jaar was verhuisden we van Assen naar Zoetermeer. Ik raakte daar in contact met een van de buren die o.a. oud papier inzamelde en bedrijfstuintjes schoffelde om zodoende zomerkampen te organiseren voor kinderen van ouders die gescheiden waren en een kleine beurs hadden. Ik ging meehelpen met het inzamelen en schoffelen en mocht ook op mijn 17e mee als kampleider. Hier is min of meer mijn passie voor het vrijwilligerswerk begonnen. 

Kort erna schoof mijn (analfabete) vader me naar voren bij de oprichting van een Sanatan Dharm organisatie in Zoetermeer. Als 18-jarige was ik een van de oprichters van die organisatie! Jaren later trad ik toe in het bestuur van de stichting Sociaal Culturele Activiteiten Zoetermeer. Deze stichting organiseerde o.a. een Holi Phagwa-viering en bustochten naar o.a. London. Hierna dreigde de stichting een beetje in slaap te vallen te meer omdat de overige bestuurders 60-plus waren en overwogen om te stoppen met de stichting. Ik heb toen een aantal jongere mensen benaderd en ben diverse activiteiten gaan organiseren, zoals keyboard-, dholak - en harmoniumlessen, maar ook workshops persad maken, roti en bara maken, Sari draperen, karaokeavonden en multiculturele sportdagen. 

De drijfveer om dit te doen is voornamelijk om nieuwe mensen te leren kennen. Om te verbinden. Het is vast herkenbaar: Hindoestanen die elkaar tegenkomen en dan kiezen: net doen of ze de ander niet hebben gezien of juist een klein knikje ter begroeting.  Ik hou van de Hindoestaanse medemens. En ik wilde ook meer Hindoestanen leren kennen. En hoe kun je dat beter doen dan ze te verbinden? Tijdens de relatief kleinschalige muziekavonden en de sportdagen, werd iedereen ‘gehusseld’. Vreemden werden in groepjes bij elkaar geplaatst en kregen als eerste opdracht: stel je aan elkaar voor: ‘wie is je vader, wie is je moeder?’, waar in Suriname woonde je (of je ouders)? Deze aanpak maakte dat er langdurige vriendschappen zijn voortgekomen uit deze SSCAZ-activiteiten! 

Zonder meer zijn mijn ouders en dan misschien net iets meer mijn vader mijn voorbeeld geweest. Twee jaar nadat we in Zoetermeer kwamen wonen zette hij een Ramayan-leesgroep op, waarbij elke week bij een van de leesgroep-leden de Ramayan werd voorgelezen. Ik raakte dus op jonge leeftijd betrokken bij het organiseren van activiteiten en het leren kennen van nieuwe mensen. 

Naast mijn fulltime baan is het organiseren van die sociaal-culturele activiteiten dus eigenlijk mijn ‘hobby’. Ik krijg er energie van om te zien dat mensen na afloop van een activiteit aangeven dat mijn aanpak onderscheidend is van een doorsnee dansavond bijvoorbeeld. Of dat de aanpak van de sportdagen (onbekenden, jong en oud) bij elkaar in groepen te plaatsen zodat er ECHT interactie en sociale verbinding ontstaat. En dat de volgende keer wanneer je een Hindoestaan tegenkomt nog iets vriendelijker een groet brengt. Te vaak horen we: er is een ‘krabbenmentaliteit’ onder de Hindoestanen: we halen elkaar naar beneden. Maar ik denk dat het een kwestie is van: onbekend maakt onbemind. 

Toegegeven: uit eigen ervaring weet ik dat er ook HEEL VERVELENDE Hindoestanen rondlopen. Degenen die altijd wel op- en aanmerkingen zullen hebben op je aanpak, maar zelf nooit initiatief zullen nemen om iets te organiseren. 

Het organiseren van dit soort activiteiten, zonder winstoogmerk (heel belangrijk voor mij) beschouw ik inmiddels als een talent van mij. Omdat ik als stichting geen commerciële belangen heb, kan ik DAT doen, wat IK leuk vind en waarvan ik denk dat de mensen dat ook leuk gaan vinden. Dit toets ik uiteraard ik bij mijn achterban! De enkele ‘vervelende Hindoestaan’ die altijd wel wat te zeggen heeft, zal altijd blijven bestaan. Ik probeer me daar niet op te focussen. Dit is niet altijd even makkelijk moet ik zeggen! 

Het jaar 2020 is voor vele organisaties een moeilijk jaar. Bij gebrek aan het mogen organiseren van fysieke evenementen, ben ik zelf me meer gaan toeleggen op liefdadigheidsactiviteiten, waarbij ik vooral bestaande organisaties en initiatieven support. Het krijgen van een blijk van waardering in april 2019 in de vorm van een koninklijke onderscheiding was een extra stimulans om door te gaan wat ik de voorgaande 29 jaren ook al deed. Het was zeker geen moment om het rustiger aan te gaan doen!

In oktober 2019 besloot ik om te participeren in het schoolmeubilairproject van ChietSana Foundation van Chietra Bahora. Het lukte mij om schoolmeubilair te krijgen, transport vanaf de school naar de haven en een flink bedrag aan donaties van particulieren waarmee de verzendkosten betaald konden worden. Het zijn personen waar ik me goed in herken: flink aanpakken, zonder eigenbelang, voor de mensen die het hard(er) nodig hebben en..... SAMEN! Immers, in je eentje kun je niet zoveel. Dat is dan ook wel de rode draad bij mijn activiteiten: Ik pak de dingen graag SAMEN op. Een mooie gezegde hierbij is: ‘boond boond se samundar bana hai’ : de oceaan is samengesteld uit zovele druppels. De kracht zit in het bundelen van al die individuele krachten.

Het organiseren/support van activiteiten voor en door Hindoestanen vind ik leuk: zo promoot ik ook graag (belangeloos) de debuutroman van Kirtie Ramdas, getiteld ‘Diya’. Ik vind het gewoon stoer dat iemand uit onze Hindoestaanse gemeenschap een roman schrijft. Op haar manier heeft Kirtie mij ook geïnspireerd, of misschien wel over het randje getrokken, om zelf korte verhalen te gaan schrijven.

Een van mijn andere activiteiten is de deelname aan een chautaal groep waar ik al 22 jaar deel van uitmaak. Voor mij HET moment om eens niet de ‘lead’ te hebben, maar veilig de andere, meer ervaren leden te volgen. Ook hier hoop ik dat ik mijn eigen generatie en de generatie na mij zal kunnen loodsen naar de toekomst waarin deze Hindoestaanse culturele traditie zal blijven bestaan. 

Ook buiten de Hindoestaanse gemeenschap mag men zich beroepen op mijn hulp. Momenteel ben ik met een Zoetermeer Se yogalerares bezig om fundraising te doen tegen ‘menstruatie-armoede’: vrouwen die om financiële redenen worstelen om aan de juiste, hygiënische menstruatiematerialen te komen. 

Doordat de Hindoestaanse gemeenschap bij de lokale overheid niet bekend staat als een ‘lastige groep’, lopen we hulp in de vorm van subsidies mis. Om die reden probeer ik de activiteiten met eigen middelen kostendekkend te organiseren. Soms denk ik wel eens: moeten we ons niet misdragen zodat ook WIJ beter gesubsidieerd worden? 

Aan de mensen die het momenteel zwaar hebben zou ik meegeven dat ze dit kenbaar maken aan familie of vrienden. Regelmatig laat ik vanuit de organisatie weten dat we er voor open staan om zo nodig activiteiten te organiseren waardoor er geen sociaal isolement gaat ontstaan. Maar als je thuis blijft kniezen, dan verandert er niks! Of zoals Conficius het ooit heeft gezegd: " Als je blijft doen wat je altijd deel, zal je krijgen wat je altijd kreeg". Er zit dus toch echt een stukje eigen-regie bij de mensen. Laat weten dat je in verbinding wilt zijn. Direct of indirect. Voor de toekomst hoop ik dat de achterban mijn ideeën en activiteiten zal blijven omarmen. En vanzelfsprekend hoop ik dat de volgende generatie dit ook zal oppakken.