Dat elke spoedrit potentieel gevaarlijk is, voor iedereen op de weg en dus óók voor ons, dat weten wij " van de ambulance ", maar ook al onze collega's van andere disciplines die onder blauw rijden heel goed.
Hoe goed de chauffeurs ook zijn opgeleid, hoeveel ervaring deze professionals ook hebben, het is nooit helemaal in te schatten hoe mede weggebruikers zich zullen gedragen als ze ons zien.
Los van de soms gevaarlijke weersomstandigheden.
Vanavond werden we weer even met onze neuzen op de feiten gedrukt, onderweg naar een spoedklus haastten we ons door het verkeer. Een tegenligger deed wat hij moest en kon doen, iets naar rechts (voor ons dus links) uitwijken.
Maar... de jonge bestuurder voor ons deed iets totaal onverwachts, hij kruiste voor ons langs naar links waardoor hij ons onbedoeld gruwelijk afsneed, wij schoven met een behoorlijke vaart dus in een soort fuik van 2 auto's.
Terwijl mijn collega al zijn ervaring uit de kast trok zette ik me schrap voor de klap die haast onvermijdelijk leek. Ik schreeuwde het uit van de schrik en kon niet anders dan het eventuele gevolg in een split second aanvaarden.
Mijn hart zat in mijn keel, of nou ja,
noem het een hartverzakking die ik had...
Met aan weerszijden van de ambulance zo ongeveer 2 haren tussen de auto's en ons kwamen we alle drie tot stilstand. Mijn collega keek van achter het stuur naar het verbijsterde gezicht van onze tegenligger, waar ik aan de andere kant oog in oog zat met een hevig geschrokken, en lijkbleke jonge bestuurder.
Ik deed mijn raampje open, hij ook.
Hij begon zich te verontschuldigen vanuit zijn tenen, hij had ons niet willen hinderen, en gaf blijk van zijn enorme vergissing. Ik had het ondanks mijn eigen schrik echt met hem te doen. Dat kalmeerde mij, en terwijl ik mijn hand nog op mijn borst had om mezelf gerust te stellen legde ik hem snel uit, dat hij dat nooit meer moet doen, een ambulance met spoed, kruisen!
Hij zal het nooit meer doen, dat weet ik zeker en we zijn goed uit elkaar gegaan.
We hadden haast dus moesten ook gewoon snel weer verder.
Persoonlijk ben ik van mening dat er tijdens autorijles veel te weinig aandacht is voor hoe te handelen bij voorrangsvoertuigen.
Terwijl er best handige tipjes zijn
over wat te doen.
Ik zal er een paar noemen.
- Zie je ons aankomen met blauw, niet in paniek raken, blijf rustig! Wij snappen echt wel dat je even overvallen wordt door al die lichten en toeters, dat is heel menselijk. Doe je alarmlichten aan, dan weten wij dat je ons ziet en dat je even moet zoeken naar hoe je kunt uitwijken, die tijd krijg je écht gewoon!
- Zit je voor ons, en naderen we een rotonde, draai een rondje en blijf dus niet voor ons uitstuiven, zo kunnen wij je passeren en zit je even later achter ons in plaats van voor ons! Dat geeft rust voor jou én voor ons.
- Kom je ons tegemoet als tegenligger, blijf staan, stop gewoon zodat het verkeer achter je dat vanzelf ook moet doen. Het gat dat dan tussen jou en het verkeer aan onze kant ontstaat benutten we graag om dóór te kunnen
- Steek alsjeblieft niet meer "nog even snel" voor ons langs over, of je nou rijdt of loopt, wacht die paar seconden gewoon even
- Kruis ons nóóit, echt niet. Hou je baan en wijk uit naar rechts, dus als je in de linkerbaan zit naar links en in de rechter naar rechts wanneer dat kan, kruisen is écht levensgevaarlijk!
Dit zijn er een paar, ik weet zeker dat ik niet alles heb genoemd maar ik vind het even genoeg. Het lukt heus allemaal wel, maar we moeten echt allemaal onze verantwoordelijkheid nemen, dat is alles!
Bedankt namens mij (en ik denk zomaar mijn collega's van de "herriewagens”.
En een dikke vette chapeau voor mijn collega, dat vooral óók!
Hannah Bonnes
(ambulanceverpleegkundige)
Reactie plaatsen
Reacties