Mij is het gelukt om gelukkig te worden; ik vind mezelf ook heel aardig gelukt, en ik heb tips voor het geval je dat ook zou willen. Het had wel wat voeten in de Aarde, maar uiteindelijk bleek het toch een overzichtelijk proces. Dus hier volgt mijn Simpele Stappenplan Naar Het Geluk, zodat jij het hopelijk wat slimmer, sneller en systematischer kunt doen. In drie fases, met een klapper aan het eind.
- De eerste stap naar het geluk is dat je je geluk in eigen handen neemt. Je verwacht niet meer van iemand anders dat die je gelukkig maakt, en je verwijt ook niemand meer dat ze je ongelukkig maken.
Hiervoor moet je een bepaalde leeftijd hebben, want het kan een tijdje nuttig zijn je ouders overal de schuld van te geven, om die schuld van je eigen schouders af te wentelen. Maar uiteindelijk besef je: de enige die er nu nog iets aan doen kan, ben ik zelf. Dan ben je volwassen. Deze stap komt erop neer dat je nooit meer iets van iemand verwacht, wat dan ook, van wie dan ook. Niet van je partner, niet van je kinderen, niet van je ouders, niet van je baas, niet van de loterij, niet van de regering, zelfs niet van God. Al die verstrikkingen knoop je los en leg je af. Klinkt dat eenzaam? Klopt, is het ook. - Tadááá: enter fase twee. Je accepteert je eenzaamheid. Daar ben je nou volwassen voor geworden. Je zegt ja tegen alle pijn. Je aanvaardt je verdriet, je machteloze woede, knagende spijt, wurgende angst, noem maar op en ga maar door. Hoort erbij, hou je toch, niks mis mee. Gewoon voelen, voelen, voelen tot het weer voorbij is. Zet je hart open, je hart is groot genoeg voor alle pijn, je hart maakt er liefde van. En diepgang, en kracht.
Verdoving is een zegen, zeker. Geniet ervan als het nodig is, maar met mate. Want verdoving is tijdelijk en de pijn blijft gewoon om de hoek op je liggen wachten. - In fase drie daalt het nederig-stemmende besef in je ziel dat je niet alles zelf in de hand hebt. Ik kan nog zo dapper verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen geluk en alles voelen wat er maar te voelen valt en nóg krijg ik de boel niet echt onder controle. Telkens weer gebeurt er iets onverwachts, iets dat ik niet gepland heb of niet wil. Soms is het een leuke verrassing, vaak ook niet. Er is zoiets als het lot, of karma, of de Dao, of God’s ondoorgrondelijke wegen, noem het hoe je wilt, iets dat oneindig groter is dan ikzelf en zich niets aantrekt van wat ik met mijn frontale kwabje kan bedenken.
Klapper. Dit alles leidt tot de Grote Gelukkigmaker: zelfvergeving. Als ik mijn best doe en mijn geluk niet meer van anderen of van omstandigheden laat afhangen, als ik mijn gevoelens accepteer en mijn hart laat breken, als ik erken dat het leven mij leidt en dat ik mij maar het best kan laten leiden, dan is het zonneklaar dat ik mijzelf ook vergeven kan. Vergeven voor alle kleine ongelukjes. Vergeven voor mijn fouten, mijn onhandigheden, misstappen. En ook vergeven voor al het grote dat ik eigenlijk niet wilde maar toch deed, of toeliet.
Ik kan mezelf zelfs vergeven dat ik er ben. Dat ik ooit een lichaampje heb laten groeien om mijn ziel al die interessante maar pijnlijke ervaringen te laten hebben in de stof, een lijfje dat zich oprolde en afsloot zodat ik ter wereld kwam als afgezonderd wezentje, los van het geheel – heel die oer-afsluiting, die erfzonde. We zijn allemaal dapper genoeg geweest om dat te doen en we hebben het geweten hè. Vergeven. Gewoon zelf gedaan. De verantwoordelijkheid ervoor genomen, de pijn ervan gevoeld, het hart ervoor open gezet, beseft dat dit het lot is —> dan is er nog maar één conclusie mogelijk.
Je vergeeft jezelf alles.
Van zelfvergeving word je gelukkig. Je krijgt het gevoel dat er iets heel erg klopt in je leven, dat je jezelf bent, dat je doet waarvoor je gekomen bent.
Je moet het wel bijhouden. Liefst elke dag even nalopen, zoiets als ’s avonds tanden poetsen. Het beschermt je tegen innerlijk bederf.
Fijn toch, zo’n stappenplan? Niet makkelijk misschien, maar wel simpel. Veel geluk ermee in het nieuwe jaar. En als ik je ergens mee kan helpen, graag.
Lisette Thooft
Reactie plaatsen
Reacties