Ik ben vaak bang.
Dat wil zeggen, ik ben me vaak bewust van angstige gedachten. Doorgaans in de trant van: help, waar zijn mijn sleutels?
Oude gewoonte. Angst was het eerste dat terugkwam, toen ik weer begon te voelen, nadat ik jarenlang zo’n beetje al mijn gevoel had onderdrukt. Ik had net mijn eerste kind gekregen en ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik stond met de baby in een buggy bij de tramhalte en ik dacht: wat een raar gevoel is dit toch… o wow, ik ben gewoon bang.
Ergens in die tijd stond ik met een vriend bovenop de Euromast en terwijl mijn dochtertje thuis in de wieg lag met een oppas, zag ik voor mijn geestesoog alsmaar baby’s van de balustrade zeilen, de afgrond in. (Ze is inmiddels veertig en kerngezond, vertel ik er maar even bij, en zelf moeder).
Angst valt prima te onderdrukken of te overschreeuwen, weg te blowen, -snuiven of -drinken, af te leiden of te verdoven. Wat zeg ik: de halve wereld is daar toegewijd mee bezig, zo te zien. En ik ben ook nog jarenlang doorgegaan met dissociëren.
Maar alles wat ik ondernam aan persoonlijke ontwikkeling en spirituele groei, zoals sessies met ayahuasca bijvoorbeeld en MDMA, en natuurlijk rebalancing, vooral rebalancing, liet me steeds beter zien dat angst mijn diepste wond is. Wat was het confronterend om de angst in mijn buik te voelen – niet alleen mijn eigen, maar ook die van mijn ouders, van mijn grootouders zelfs, angst waarin ik al was gemarineerd in de buik van mijn moeder. Wat heb ik liggen klappertanden en rillen, daar op de massagetafel bij rebalancer Wilko Iedema – het was naamloze angst, preverbaal, de horror van mijn geboorte als ongewenst kind bij een getraumatiseerde en gevoels-bevroren moeder. Heb ik allemaal uitgebreid beschreven in mijn boek Kom uit je hoofd.
En precies zoals de rebalancers zeggen: de angst hoefde niet weg. Ik had er alleen geen oordeel meer op. Ik vergaf mezelf ervoor. Dat haalde de angel eruit.
Er hoeft nooit iets weg van rebalancers, alles hoeft alleen maar bewust gemaakt te worden. Angst is te veel energie in een te kleine ruimte, leerde ik in mijn rebalancing-opleiding. Je wilt iets – léven bijvoorbeeld, ontspannen, genieten, liefhebben, spelen – maar je hebt de ruimte niet, het is te eng daarbinnen, in de ouderwetse betekenis van het woord: te nauw, te verkrampt. Als de angst er helemaal mag zijn, krijg je vanzelf verzachting van de kramp en daardoor meer ruimte. Angst transformeert als je stopt met oordelen, als je jezelf geen bange sukkel meer vindt maar jezelf begrijpt en ondersteunt. Zeg maar: zoals je ouders hadden moeten doen toen je klein was.
Als je jezelf ervoor vergeeft.
Meestal ben ik nodeloos bang, voor iets dat vervolgens niet gebeurt, en ook dat vergeef ik mezelf. Het interessante is: als er wel iets misgaat, reageer ik meestal, achteraf gezien, best handig en alert. Alsof ik erop zat te wachten, zeg maar. (Oude gewoonte).
Zoals die keer dat mijn jas met alle sleutels erin (“Oh nee, en het adres van mijn praktijk hangt aan mijn fietssleutel…”) uit de gang was gestolen en alle sloten vervangen moesten worden. Aan het eind van de middag kocht ik een taart om te vieren dat ik zoveel vriendelijke hulp had gekregen en dat het zo goed was opgelost. Of laatst, toen ik tegen een geparkeerde auto schampte (“Oh nee, niet dit, o bah, ik heb geen tijd”), netjes mijn naam en adres achterliet en uit het avontuur tevoorschijn kwam met een euforisch gevoel: wat ben ik toch een dierbaar deugmens.
Wat ik maar zeggen wil: angst die er mag zijn, waar je geen afkeurend oordeel over velt, brengt wakkerheid met zich mee, heldere, alerte energie. Levensmoed.
En zo is het met alle diepe wonden die we in onze jeugd hebben opgelopen. Troosteloze eenzaamheid brengt als geschenk: zelfstandigheid en autonomie. Verstikkende woede levert je ook daadkracht, heldenmoed. Diep, bodemloos verdriet geeft serene aanvaarding, wijde, zen-achtige openheid voor het leven zoals het is, en warme compassie met alle andere verdrietigen van de wereld.
Wat is jouw diepste wond? Wist je al dat het je grootste kracht kan worden? Je moet er wel ja tegen zeggen. Jezelf ervoor vergeven.
Lisette Thooft
Reactie plaatsen
Reacties