Het gevecht met de eenzaamheid:
Bijna ieder mens krijgt in onze tijd te maken met gevoelens van eenzaamheid. Sommigen zeggen zelfs dat eenzaamheid in deze tijd epidemische vormen aanneemt. Denk daarbij overigens niet dat het vooral ouderen zijn die met eenzaamheid te maken krijgen: het zijn met name de alleenwonende veertigers bij wie deze gevoelens het meest en het meest intens voorkomen.
Er blijkt een groot verschil te bestaan in de manier waarop mensen hun eenzaamheid beleven. Sommigen lijden er intens aan, anderen tillen er veel minder aan. Waarschijnlijk heeft dat alles te maken met wat wij in onze jeugd beleefd hebben: voelden we ons toen alleen en in de steek gelaten, denk aan een klein kind dat naar het ziekenhuis moet en voor zijn gevoel daar door zijn ouders wordt achtergelaten, dan keert die eenzaamheid later weer terug en neemt dan schrijnende vormen aan. Wie daarentegen een veilige en liefdevolle geborgenheid beleefde in zijn jeugd, heeft later veel minder last van eenzaamheid.
Eigenlijk begint onze eenzaamheid al bij onze geboorte: tot dan toe leefden we in de geestelijke wereld. Daar ervoeren we hoe we leefden in het hart van de engelen, en hoe zij in ons leefden. Communicatie was daar iets innerlijks: je voelde als mensenkind wat de engelen bedoelden vanbinnen, en zij hoorden wat je innerlijk dacht en doorvoelde. Maar zodra je geboren werd, moest je leren te communiceren met je zintuigen, en ervoer je de engelen niet meer in jezelf. Evenmin voelde dat je leefde in het hart van de engelen. Vanaf dat moment moeten we met onze zintuigen leren communiceren, en op die manier verbondenheid met andere mensen en geborgenheid zoeken.
Zodra een kind geboren is, begint dan ook zijn opleiding in de communicatie met zijn zintuigen. Veelzeggend is het dat de eenzaamheid ons juist in deze tijd belaagt, waarin wij ons bewustzijn moeten ontwikkelen. Dat wil zeggen: de tijd waarin wij ons bewust moeten worden van onszelf, van wat er leeft in de ander, en van moeder aarde.
Eenzaamheid is dan ook niet alleen maar negatief. Kahlil Gibran zei al: 'De eenzaamheid is als een stille storm die al onze dode takken afbreekt.' Ofwel: we kunnen groeien aan de eenzaamheid. En vandaar dat de schilder Picasso zei: 'Niets kan tot stand komen zonder eenzaamheid.'
De esoterische traditie verteld, dat eenzaamheid een noodzakelijke ervaring is op onze inwijdingsweg: zonder eenzaamheid geen geestelijke groei.
Door: Hans Stolp
Reactie plaatsen
Reacties