Strooipiet.

“Papa?” vroeg een klein meisje en klom bij haar vader op schoot. “Wat is er mijn kind?”
“Vierde u vroeger ook het Sinterklaas feest?”
Vader begon te lachen. “Ja, ik vond het altijd heel speciaal. Net als jij keken wij naar de televisie, en dan had mijn moeder warme chocolademelk gemaakt en speculaasjes en pepernoten voor ons neergezet. Vaak kwamen er vriendjes of vriendinnetjes die met ons meekeken.

Het was zo’n gezellige tijd. Toen was het ook veel kouder en konden we vaak op straat schaatsen.” “Schaatsen op straat? Dat kan toch helemaal niet!” en het meisje keek haar vader met enig ongeloof aan. “Oh jawel hoor”, zei vader. “Het was al vroeg heel koud. Zodra het regende en het net rond het vriespunt was, dan ijzelde het en kwam er een dun laagje ijs op straat. Mijn vader had oude houten schaatsen voor ons en bond ze dan aan onze gymschoenen of laarzen. Het was te gevaarlijk voor auto’s en fietsers, en er was geen verkeer.

Wij gingen dan samen met alle kinderen uit de buurt op straat schaatsen. Net zo lang totdat het donker was en wij naar binnen moesten.” Vader deed heel even zijn ogen dicht. “Echt een fijne tijd was dat. Jammer dat het nu bijna nooit meer gebeurt, want dit was heel speciaal. Vooral wanneer het in de avond gebeurde. De straatlantaarns stonden dan aan en het licht weerkaatste zo mooi op het wegdek. Maar, om terug te komen op Sinterklaas. Wij zaten dus, inclusief mijn vader en moeder, bij elkaar en keken naar hoe Sinterklaas met de stoomboot de haven van een stadje hier in Nederland binnenvoer.

‘s Avonds mochten wij dan onze schoen zetten en de volgende dag zat er altijd iets in. We mochten niet elke avond onze schoen zetten, want Sinterklaas had het natuurlijk druk. Als kind vond ik dat vreemd, wanneer mijn buurjongen wel iets kreeg, omdat hij zijn schoen had gezet en ik niet. Sint was toch immers in de straat? Hij had best wel even langs kunnen komen. Wat ik ook erg spannend vond was strooiavond.” “Wat is strooiavond papa?”. “Dat is de dag voor het grote Sinterklaasfeest. Ik kan me nog goed herinneren dat, terwijl we met zijn allen naar Sesamstraat keken, met een harde zwaai de deur openging en er een lading strooisnoepgoed naar binnen werd gegooid. We schrokken zo enorm, maar het zien van zoveel snoep, pepernoten en suikerkikkers deed ons naar de grond toe vliegen om alles op te rapen. Elk jaar zaten we in spanning. We wisten niet precies wanneer de Strooipiet langs zou komen, en altijd was hij ons te snel af.” Ik heb nog nooit gezien dat Strooipiet hier is geweest”, zei het meisje zacht.

Maar vertel verder papa, hoe ging het Sinterklaasfeest?” “Oh meisje, dat was voor ons als kinderen zo speciaal. De grote gymzaal werd versierd en overal stonden banken waar de kinderen van elke klas op konden zitten. Ook stonden er stoelen met tafels voor de ouders en grootouders. Het was echt een familiefeest. Op het toneel stond een mooie oude stoel met een kleinere stoel ernaast. Mijn moeder speelde orgel en we zaten allemaal in spanning, totdat de Sint met zijn pieten kwam. We schrokken ons rot als ze binnenkwamen en we waren ergens ook wel een beetje bang.

De Sint kwam dan binnen en hij leek zo groot, en dan die pieten die om hem heen dansten, het was overweldigend. Zodra de Sint in zijn stoel ging zitten, hoopte je dat niet jouw naam werd omgeroepen. Dan moest je naar hem toe en dat was best wel eng met al die mensen in de zaal. Maar het was altijd een waanzinnig mooi feest.” “Vierden jullie ook het Sinterklaasfeest bij jullie thuis?” “Wij vierden het altijd bij mijn opa en oma op de boerderij.
Al mijn ooms en tantes kwamen daar naartoe met alle neefjes en nichtjes. Het was spannend, want we wisten niet wanneer de Piet de cadeautjes kwam brengen, en we zongen alsof ons leven ervan af hing hahaha. Maar dan opeens, werd er heel hard op de deur gebonkt en vlogen de pepernoten door de kamer heen. Dan renden we naar de staldeur, en achter die deur stonden dan zinken wasketels gevuld met cadeautjes. We kregen hele leuke cadeautjes, een paar maar, want het waren natuurlijk heel andere tijden. Wij waren blij met een boek, een paar nieuwe laarzen of een paar sokken.

Mijn zusje kreeg een keer haar eerste zakdoekje met een flesje eau de cologne. Ik heb haar nog nooit zo blij gezien.” Opeens werd er hard op de deur geklopt en zomaar vanuit het niets ging de deur open. Ze keken allemaal geschrokken naar de deur, waar heel veel snoepgoed met pepernoten de huiskamer in werd gegooid. Het meisje vloog van haar vaders schoot af en samen met haar broertje raapte ze al het snoepgoed op. Glunderend en met tranen in haar ogen keek ze haar vader aan. “Strooipiet is geweest!” Vader keek met een tevreden blik naar zijn vrouw. Een mooie traditie moet je in ere houden.

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger