Ik ben er weer.

Ik zit aan het zwembad. Toch maar besloten een seizoenen abonnement te nemen. Niet om aan het zwembad te zitten, maar vooral om lekker baantjes te trekken. Want wat zal dit goed voor mij zijn. Zowel lichamelijk als geestelijk. Juist in deze tijd waarin het in ons/mijn gezin méér wiebelt dan ooit, met name rondom mijn jongste, waar ik mij veel zorgen over maak en die momenteel 'even' niet meer thuis woont...

Ik ben zelf ook al langere tijd door alles wat er zolang speelde en nog steeds speelt zwaar uit evenwicht, maar ook is mijn energiepijl steeds erg laag. Ik mag grenzen trekken, ik mag 'even' deuren dichtdoen, ik heb rust nodig, stilte om na te denken, mijn lijf mag beweging hebben en ontspanning, omdat het overvol zit met stress, mijn hoofd draait overuren, mijn lijf continue in de aanstand, ik mag de focus even op mezelf leggen en niet op alles buiten mij.Hoeveel voldoening en een zekere houvast mij dat ook geeft.

En daarom neem ik een besluit om 'even' offline te gaan. Even niet te voelen dat ik (weer) een gedicht of blog 'moet plaatsen' omdat er zoveel speelt in mijn leven. Mijn hoofd draait overuren over zoveel onderwerpen die allemaal door elkaar heen lopen. Het voelt als chaos en ik sta daar middenin. En te midden van die chaos, die vooral door anderen gecreëerd wordt en is geworden, besluit ik tot 'een pas op de plaats'. Ik weet niet wát heeft gemaakt dat ik dit nu zo wilde en voelde, maar iets in mij gaf aan: 'genoeg is genoeg'.

Even de focus naar binnen. Nóg méér naar binnen, want met dit proces was ik al even bezig. Maar ik merk dat het nog méér nodig is. In de overlevingsstand zit ik wéér. De stand die ik zo goed herken, maar die nu toch anders voelt, omdat ik dicht bij mijzelf sta, goed naar mijzelf luister en bij wat ik nodig ben. Ik weet eigenlijk niet of het echt een overlevingsstand is..

Te midden in mijn eigen nét of misschien nog wel niet eens afgesloten rouw, dient de volgende 'rouw' zich weer aan. Weer iets waar ik weinig vat en grip op krijg.Weer een les in 'loslaten' wat ik niet kan veranderen. Grenzen aangeven. Weer verdriet en machteloosheid tot in mijn ziel voelen.

En, gek genoeg, tóch geniet ik in mijn eentje van deze eerste zonnige en warme dag in mei. Ik aanschouw de wirwar aan gedachten in mijn hoofd, probeer de dingen een plek te geven, te relativeren, mij niet teveel laten meeslepen, te midden van de zwembadgeluiden van lachende en schreeuwende kinderen, plonsen in het water en veel geroezemoes geniet ik van de warme zon op mijn huid. Het lome gevoel wat dat oproept en het vakantie gevoel. Even niks. Wat verlang ik soms geweldig naar dat 'even niks', maar dan ook écht even niks. En dan niet even, maar heel lang...

Maar voorlopig is dat niet zo en probeer ik mijn weg erin te vinden. En geniet-momenten te creëren, op te zoeken, doen waar ik blij van wordt en wat goed voor mij is. De laatste tijd is dat vooral....alleen zijn. In mijn bubbel, mijn cocon.

Ik trek een tiental banen en zwem tegen de avond nog een half uur lang baantjes en ik voel hoe fijn ik dit vind. Hoe dit zwemmen mijn overvolle gedachten laat wegzakken en hoe ik met grote maar bewuste slagen voel hoe fijn mijn lijf en brein dit vindt. Een tevreden gevoel als ik later het bad uitstap en mijzelf voorneem dit vaker te gaan volhouden.

Als ik mijn profiel en omslag in dichtvorm heb aangepast op mijn pagina, stromen de sterkte en medeleven berichten binnen. Zoveel lieve, mooie, prachtige, hartelijke, meelevende reacties. Ze overweldigen mij. Al mijn volgers van mijn leven. Die allemaal meelezen en meeleven op mijn pad. Ik ben er stil van, maar besef mij ook hoe fijn dit voelt in mijn proces die soms zo enorm eenzaam voelt, zo enorm machteloos, dat zelfs directe dierbaren soms niet weten wat ze ermee aan moeten en hoe ze mij kunnen steunen. 

Nou gewoon door er te zijn! Mij aan te horen, mee te lezen en leven. En dat geldt ook voor jullie, lieve volgers!  Ik hou van jullie. Jullie reacties, jullie medeleven, jullie betrokkenheid, jullie steun en vooral jullie oeverloos geduld met mij, bij zoveel wat er speelt, maar vooral heeft gespeeld mijn leven.

Maar ik ben er weer.

Openhartig

Nb de situatie is eigenlijk onveranderd, maar ik vind steeds meer mijn eigen weg erin.

*Naast de schoonheid van de natuur en rust genoten van een festival en het weer