Vandaag ging ik naar zijn huis en hij liet me al de honing zien die hij uit de bijenkorven had gehaald. Hij haalde het deksel van een emmer van 5 gallon vol honing en bovenop de honing zaten drie kleine bijen, die worstelden. Ze zaten onder de plakkerige honing en verdronken. Ik vroeg hem of we ze konden helpen en hij zei dat hij zeker wist dat ze het niet zouden overleven. Slachtoffers van de honinginzameling, denk ik. Ik vroeg hem opnieuw of we ze tenminste eruit konden krijgen en snel konden doden. Hij was tenslotte degene die mij leerde een lijdend dier (of insect) uit zijn lijden te verlossen. Uiteindelijk gaf hij toe en schepte de bijen uit de emmer. Hij stopte ze in een leeg Chobani-yoghurtbakje en zette het plastic bakje buiten. Omdat hij de korf had verstoord met de eerdere honinginzameling, vlogen er buiten overal bijen. We hebben de 3 kleine bijtjes in de bak op een bankje gezet en aan hun lot overgelaten. Mijn vader belde me even later om te laten zien wat er aan de hand was.
Deze drie kleine bijen waren omringd door al hun zussen (alle bijen zijn vrouwtjes) en ze waren de kleverige, bijna dode bijen aan het schoonmaken en hielpen hen alle honing van hun lichaam te krijgen. We kwamen korte tijd later terug en er zat nog maar één bijtje in de container. Ze werd nog steeds verzorgd door haar zussen. Toen het tijd was om te vertrekken, hebben we nog een laatste keer gecontroleerd en alle drie de bijen waren voldoende schoongemaakt om weg te vliegen en de container was leeg. Die drie kleine bijtjes leefden omdat ze omringd waren door familie en vrienden die hen niet in de steek wilden laten, familie en vrienden die weigerden hen te laten verdrinken in hun eigen plakkerigheid en besloten te helpen totdat de laatste kleine bij vrijgelaten kon worden. Bijen zusters. Bijengenoten. Bijen teamgenoten. We kunnen allemaal het een en ander leren van deze bijen.
Door: Animal Diary
Reactie plaatsen
Reacties