Ik ben onthutst, verdrietig en voel veel empathie.
Dit naar aanleiding van een reactie van een lieve vrouw, waarvoor ik eens een gedicht schreef. Zij die voor 16 maanden terug haar zoon heeft verloren aan een zelfgekozen dood.
Ze vertelt over de acceptatie en de aanvaarding dat er zo weinig mensen nog over zijn die 'gewoon vragen'.
Dat na zo'n ingrijpende gebeurtenis dit de trieste stand van zaken is. Want voor iedereen gaat het leven verder.
Ik vind het het intrieste resultaat van een egoïstische samenleving met nog maar weinig verbinding en interesse in elkaar. Zelfs dichtbij huis.
En natuurlijk kun je niet elke dag bij het leed van een ander stilstaan, maar hoeveel moeite is het om af en toe even iets van jouw kostbare tijd te spenderen om te vragen hoe het met die ander gaat. Hoe de ander zich redt? Een weg vindt in de nieuwe samenstelling van het gezin nu er één plek is weggevaagd? Is het jou te ingewikkeld, te spannend of te moeilijk om te vragen, oprecht geïnteresseerd? Hoe moeilijk dacht je dat dat voor die ander is? De leegte, het trauma, de verwerking, het opnieuw je leven oppakken en inrichten, terwijl de glans er voor altijd af is?
Maar het gebeurt zelfs al in situaties die 'ingewikkeld' zijn, zoals bijvoorbeeld een kind die 'noodgedwongen' niet meer thuis woont of die op 'het slechte pad zit', waar iedereen inmiddels zo'n beetje van afweet, maar niemand ergens (nog) naar vraagt. Niet hoe het is, voelt en is gekomen en wat het met je doet, als ouder(s), maar ik weet zeker dat er ook niemand of nauwelijks iemand echt vraagt aan degene die het betreft.
Het doet mij zo'n verdriet als ik dan deze reactie lees van een moeder die haar zoon écht is verloren, aan de dood, omdat zoon misschien ook wel heel slecht in z'n vel zat en géén uitweg meer vond...
Dan denk ik...zelfs een overlijden, of wat voor vreselijks dan ook, is voor mensen niet een reden om contacten aan te houden. Verbinding te laten voortduren.
Nee, je mag 'blij zijn' dat er een handjevol overblijven of dat ze op één hand te tellen zijn... Ik vind het erg dat wij dit maar moeten accepteren en 'normaal' moeten gaan vinden. Hoe verhard is deze maatschappij en hoe lamgeslagen zijn de mensen tegenwoordig.
Want schrijf ik hier een gedicht of blog over dan wordt er honderduit op gereageerd. Allemaal ervaren we dat wel in ons leven, één of meerdere keren. Dus velen zullen dit gevoel herkennen. Waarom leren we er allemaal zo slecht van en houden we dit in stand? Ik pleit écht voor een saamhoriger samenleving (laten we beginnen in onze directe omgeving) met veel meer interesse, verbinding en openheid. Want laten we met ons allen nu écht niet dit normaal gaan vinden. En ik bedoel niet dat je problemen, verdriet, rouw of verwerking voor een ander op kan of hoeft op te lossen.
Maar een beetje aandacht en betrokkenheid is toch niet teveel gevraagd.
Alsjeblieft....
Door: Openhartig (Mirjam)
Reactie plaatsen
Reacties