Amelie was 14 maanden oud toen ik een waanzinnig leuk spijkerbroekje voor haar kocht. Het was haar eerste spijkerbroek en ohww, wat stond het haar leuk! Ja..., ik vond het leuk staan, schattig, vertederend, stoer en grappig. Amelie was het niet met mij eens...'UIT!', gilde ze en dat bleef ze gillen.
We gingen naar Spijkenisse, winkelen. Alanis was nog maar net geboren, het was haar eerste uitje. Amelie liep stampvoetend naar de auto. 'UIT!', bleef ze maar roepen.
Ik dacht dat het de moeheid was, of een boze bui. Het zou in ieder geval vanzelf wel stoppen, dacht ik met mijn naïeve hoofd. De autorit was een ramp.
In het winkelcentrum werd het niet beter, het kleine freggeltje bleef maar huilen en roepen dat haar broek 'UIT!' moest. Na drie winkels was ik het zat. Ik kocht bij Zeeman een rokje voor liet en deed het buiten meteen bij haar aan.
Een luide zucht klonk er uit mijn kleine opstandige meisje, gevolgd door een trotse 'zooooo...'. Ze keek me aan met een triomfantelijke snuit om vervolgens vrolijk lachend mee te lopen. Ze won. Toch verloor ik niet - ik won ook.
Ik had mijn oudste meisje nog beter leren kennen, ik had mogen ervaren hoe sterk haar wil is.
Die wil maakte én maakt het mij soms zo moeilijk. Toch ben ik blij dat ze hem heeft - het gaat haar vast helpen ver te komen, zonder dat het ten koste gaat van zichzelf.
Anous Kievit
Reactie plaatsen
Reacties