Sinds een tijdje word ik geboeid door paardebloemen. Want de ontdekking
die ik heb gedaan is dat er zich een
geweldig transformatie proces voor onze ogen afspeelt, zonder dat we ons er bewust van zijn (Ik had het in ieder geval nooit eerder
zo gezien).
De paardebloem begint als een vaste gele bloem. Die open gaat wanneer de zon schijnt en zich sluit wanneer het donker wordt.
Na een tijdje is de gele bloem uitgebloeid. De blaadjes drogen als het ware een beetje op en de bloem opent zich niet meer.
Net als bij het proces van de rups naar de vlinder gebeurt er ontzettend veel in de knop die zich niet meer opent.
De gele bloem blaadjes transformeren zich tot pluis en zaad en op een dag plopt de knop open tot een mooi, bijna perfect bolletje.
Met als doel dat de zaadjes worden meegenomen door de wind, ergens neerkomen zodat er weer een nieuwe bloem kan groeien.
Één zo'n pluisje met zaadje heeft dat hele proces in zich. Het is een oneindige cirkel zolang er maar een voedzame bodem aanwezig is.
Zonder de gele bloem geen pluizen bol. En zonder pluizen bol geen gele bloem. Het een is met het andere verbonden.
Wat ik hieruit haal is dat wanneer we door een transformatie proces gaan, er een periode is waarin we ons terugtrekken. Dit is nodig om te kunnen veranderen van vorm.
We worden lichter, we worden ons bewust van dat alles wat we nodig hebben al als zaad in ons aanwezig is en dat de inhoud ervan ons wel duidelijk zal worden wanneer we het transformatie proces toestaan.
Een pluis zal niet kunnen blijven vasthouden aan de bloemknop. De wind zal het meenemen en waar het terecht komt is nog maar de vraag.
Maar wanneer het de grond raakten er een goede voedingsbodem is, zal het uitgroeien tot weer een prachtige bloem. Het is een oneindig proces.....
Anniek Oosting (Lichtflits)
Foto: Mirjam de Boer
Reactie plaatsen
Reacties