Zondagblog

Ik schrijf blogs al sinds 2011. Ik doe dit
bijna wekelijks. 

Ik merk dat ik vaak in herhalingen val in mijn blogs. Soms doe ik dat  onopgemerkt, maar vaak ook bewust. Dit omdat sommige emoties, open wonden blijven en pijn blijven doen. Emigreren naar Indonesië en ons gezin in tweeën splitsen blijft een issue. Het blijft een emotioneel ANKER dat niet binnengehaald kan worden. Met 6 kinderen een besluit nemen om te gaan immigreren was uiterst moeilijk. We besloten dan ook om eerst een soort sabbatical van een jaar te gaan invoeren, dan konden we onze beslissing nog terugdraaien. 

Maar Indonesië past gewoon perfect bij ons. We wilden na dat jaar nog meer proeven van “het andere leven”. Emigratie is succesvol als je het gevoel hebt dat je thuis bent. Je moet wonen waar je je thuis voelt en niet omdat het zo mooi lijkt of om andere redenen vind ik. Ik heb het dan over als je werkelijk emigrant bent. Mensen die voor hun werk een paar jaar naar het buitenland gaan is een ander verhaal. Voor ons is Indonesië inmiddels een thuis geworden. Heimwee speelt alleen maar een rol bij de gedachten aan onze 3 volwassen kinderen met hun aanhang in Nederland. Wij en onze 3 “achterblijvers” hebben tijd nodig om te wennen aan een nieuw/ander leven. Wij mogen leren omgaan met andere gewoontes en gebruiken, een andere manier van inkomen vergaren, de taal machtig worden. Allemaal indrukken die nieuw zijn en veel tijd en energie kosten. We begrijpen dat de ‘achterblijvers’ een beetje boos worden of het niet snappen dat wij een ander leven verkiezen in ‘Verweggistan’ boven een leven vlak om de hoek of in Nederland. 

Het zijn de bijkomende gevoelens en misschien zullen de achterblijvers het nooit begrijpen. Verdriet en een stuk onbegrip zijn logische gevoelens. Het hoort bij het proces van verwerking. Voor onze volwassen kinderen was/is het een hard, dat ze hun 2 zusjes en broertje niet in levenden lijve zien opgroeien en dat beseffen wij terdege. We praten daar veel over en soms zeggen we dan tegen elkaar dat we misschien terug naar Nederlanden moeten. Maar dan beseffen we ook dat ‘het leed’ al berokkend is en dat we de laatste 11 jaar niet terug kunnen halen. Ook onze 3 volwassen kinderen kunnen de tijd niet omzetten in iets anders. Ons beslissing om te immigreren was vooral voor onze 3 volwassen kinderen moeilijk te verdragen.  

Voor Karine en voor mij was het pure noodzaak dat we ons leven voort konden zetten op een manier dat bij ons zou passen. Als wij niet gelukkig of happy zijn, hoe kunnen wij dan optimaal functioneren?  

Wij houden zielsveel van onze kinderen, maar als ze zelf besluiten om het ouderlijk huis te verlaten, dan laten we ze ook ‘min of meer’ los.  We staan altijd voor hen klaar natuurlijk, maar gaan hen niet ‘pamperen’.  We gaan voor hen ook niet al onze eigen geneugtes van het leven opgeven en/of dicht bij hen wonen, zodat zij onder hun voorwaarden aan hun gerief kunnen komen. Ik weet niet of we als mens een boek hebben met een gebruiksaanwijzing hoe wij op verschillende leeftijden horen te handelen, maar wij willen niet volgens dat soort influisteringen/gedragsregels leven.  

Als we morgen komen te overlijden (knock on wood) dan vervallen ook alle intenties en al het zorg. Karine en ik zijn jong ouders geworden en dat speelt ook een grote rol in dit hele gebeuren. We wilden na de eerste drie kinderen niet nogmaals dezelfde cyclus doorlopen met de volgende 3 kinderen. De avonturen in Frankrijk en het doorlopen van de Vrije School waren prachtige tijden en onvergetelijk, maar we hadden het allemaal al gehad en gedaan. We waren nog TE jong om te wachten totdat de kleinkinderen gaan komen om alvast vooruit te kijken naar onze pensioen en AOW. We stonden nog in het midden van ons leven. 

Ik zie de emigratie niet als afscheid,
ook al voelt dat wel zo. 

 
Wij hebben ons keuze bewust gemaakt en de achterblijvers gaan ook verder met hun leven. Het dirigeren van de levens van je kinderen houdt op een gegeven moment op, maar als ouder blijf je onvoorwaardelijk een ouder.  Het is een rouwproces: het voelt als een verlies, ook al is degene springlevend, gezond en gelukkig. Opmerkingen zoals: ‘Je hebt toch internet/ Skype/Zoom/ Whatsapp?’ of andere goed bedoelde woorden nemen het verdriet niet weg. Niemand kan voelen wat jij voelt, alleen degene die hetzelfde hebben meegemaakt…. 

We ontkennen het gevoel niet en ook de tijd heelt dit soort wonden misschien. De behoeftes van mijn achterblijvende kinderen liggen anders dan die van mij/ons. Soms is dat moeilijk te accepteren, maar ik kan niet anders dan gewoon met mijn dagelijkse ritme door te leven. 

Natuurlijk dagdroom ik af en toe over een logeerpartij van mijn kleinkind bij mij thuis en dat ik met hem aan het stoeien ben op de bank. Dat zal ik blijven doen, want ik voel me een volwaardig opa op afstand. 

Regelmatig elkaar contacten is echter noodzaak als je emotioneel wilt overleven. Zo fijn om te videochatten! Daarom is het een goede zaak om wekelijks iets van me af te schrijven middels deze Zondagblog. Mijn gevoelens en opinie over diverse zaken hierin te berichten is mijn manier om met de achterblijvers contact te houden. Niet alleen met mijn kinderen, maar ook met familie, vrienden en kennissen. 

Karine en ik moeten nu er vandoor. Bij ons in Indonesië is het nu 07:30 in de ochtend. Nederland slaapt nog. Wij gaan naar onze Zondag-tekenlessen met de minderbedeelde kinderen uit de Kampung en zijn rond 12:00 weer terug thuis.

Ik sluit af en wens jullie een fijne zondag toe. 

Rony