Zoveel of liever gezegd zo weinig dagen ( en nog 1 nacht) waren er over om, samen, na het gesprek dat niemand ooit wil voeren of krijgen, afscheid te nemen van hem. 

Het slechtnieuwsgesprek dus... 

Hij, mijn geliefde vader,  moest daarna afscheid nemen van zijn leven en van ons, en wij van hem. 

Hij was al een poosje niet in orde, had last van extreme vermoeidheid die werd gewijd aan zijn bloedarmoede, en een vage zeurende pijn rechtsonder in zijn buik, die werd gewijd aan obstipatie (ophoping van ontlasting dus). 

Aannemelijk wellicht aan de ene kant, maar aan de andere kant gingen er steeds meer alarmbellen rinkelen, sowieso bij zijn vrouw en mij. 

Het is soms zo lastig als je professioneel gezien misschien wel eens teveel weet, en aan de andere kant "gewoon' dochter bent (wilt zijn). 

Na slepende weken waarin mijn vader steeds meer uitgeput raakte ging het, eind mei plotseling goed mis, hij belandde op de avond van 24 mei in het ziekenhuis met een ileus, hevig brakende, zijn darmen lagen stil. 

Hij werd opgenomen met de mededeling dat er op de zojuist gemaakte scan dingen waren gezien die er niet goed uitzagen. 

Maar het was al laat, de volgende dag zou er verder gekeken worden. 

Om 2 uur, de nacht van zijn opname verliet ik het ziekenhuis nadat ik hem eigenhandig had begeleid naar de afdeling waar hij werd opgenomen en volgde er een voor mij doorwaakte nacht (een goed verstaander heeft een half woord nodig,  ik vermoedde van alles....). 

Ik viel tegen de morgen in een onrustige slaap maar werd al snel weer gewekt door mijn telefoon, we moesten als familie spoorslags naar het ziekenhuis komen... 

Met een ongerust hart en een hoofd vol gedachten reed ik snel terug naar de plek waar ik hem uren ervoor had achtergelaten. 

Waar ik hem trof, samen met mijn familie. 

De chirurg wond er even later geen doekjes om, 

kanker in zijn darmen met uitzaaiingen en vocht in de buik, niets meer aan te doen. 

Hij voerde dit lastige gesprek op de mooiste manier die kan vind ik, al houd ik de inhoud voor mezelf. 


Deze arts toonde respect en gevoel,  en die 2 zijn onontbeerlijk in deze.  


Daarvoor ben ik hem dankbaar. 

Met een levensverwachting van slechts anderhalve week haalden we mijn vader diezelfde dag nog naar huis, de enige plek om te zijn wat ons betreft in deze situatie. (Uiteindelijk vocht mijn vader zo hard dat het 2 en halve week werd...) 

Wat er volgde kan ik niet zomaar even vertellen, en wellicht doe ik dat nóóit (al vertel ik mezelf steeds opnieuw de "film" waarin wij toen zijn beland). 

De overall, als ik voor mezelf spreek ,is dat ik, voor het allereerst afscheid kon nemen van een dierbare,  alle anderen, zowel mijn moeder, als mijn zus ,mijn beste jeugdvriendin, de vader van mijn kinderen en anderen  verlieten mij,  en dus de aarde plotseling, door suïcide en 1 met nog iets anders.... 

Éindelijk kon ik het proces eens gaan doormaken waarvan ik dacht dat het makkelijker was dan plots de politie in huis met de onheilstijding, of dat ene telefoontje, of dat ene bericht... 

Maar was dat zo? 

Deels zeg ik eerlijk. 

Wat ik voor het eerst mocht meemaken is alle zorg geven, ook medisch, het beste dat kon steeds weer nastreven (al was het soms slechter dan ik wilde), de gesprekken met mijn vader, de liefde en aanrakingen, het telkens weer uitspreken van de liefde en waardering voor elkaar. 

Het hem bijstaan tijdens zijn laatse nacht hier op aarde, reutelend en niet meer aanspreekbaar(en vechtend met mezelf omdat ik "normaal" gezien zou handelen...)en hem bijstaan bij het overgaan in de vroege morgen erna. 

En heel veel dingen in de opvolgende dagen na zijn overlijden,  tot aan de crematieoven aan toe. 

Geen dag ben ik van zijn zijde weggebleven, en heb ik hem zelfs na zijn overlijden verzorgd, in zijn kist getild, etc etc. 

Dus eigenlijk waren het meer dagen dan die 17 en 1 nacht... 

Maar.. ik heb het soms uitgeschreeuwd van ellende, ik kon zijn proces vol pijn en meer haast niet meer aanzien (laat staan het voelen ervan verdragen) en daarin was ik bepaald niet de enige ....(nóóit deed ik dat in zijn bijzijn) 

Op de dag voor zijn overlijden zaten we er eigenlijk allemaal doorheen en stond ik hem huilend van onmacht te verzorgen. 

Hij had vlak daarvoor bepaalde dingen gezegd. Hij voelde onze wanhoop. 

En met dat ik deed wat zo goed mogelijk voor hem was, met over mijn wangen biggelende tranen van ellende en al, draaide hij zijn hoofd naar mij en gaf hij me de vetste knipoog die hij me ooit had gegeven.. 

Alsof hij wilde zeggen, 'komt goed schatje '... 

Niet lang daarna deed hij wat stervende leeuwen doen (zoals hij me dagen ervoor had gezegd), hij keerde in zichzelf, liet ons met hem doen, zakte steeds meer weg, gaf hij mijn broertje en mij de kans om de hele nacht over hem te waken, en verliet hij zijn leven toen de dag net begonnen was. 

Dicht bij  en met ons. 

Ergens, in de hectische dagen die volgden, kwam ik, ik denk op LinkedIn, op zo'n momentje tussenin "het alles' een bericht tegen over dit boek, en zonder nog na te denken bestelde ik het. 

Omdat ik wist dat dat goed is. 

Nu,net thuis na mijn derde dienst na ons definitieve afscheid, zo tegen middernacht, trof ik het aan op mijn deurmat. 

En ik heb het  opgepakt, heb ik al stukjes gelezen, en ben ik blij met herkenning die ik erin vind. 

Leven, rouwen, verwerken en nog veel meer dat bij leven maar ook sterven hoort ,vind je uiteindelijk natuurlijk in jezelf, maar... zonder boeken wordt het wat mij betreft lastiger. 

Ik hou van de neergeschreven gedachten en ervaringen van anderen, wellicht meer dan ooit nu...

Hannah Bonnes