Mega gaar na een lange dag en weer eens ongelooflijk fileploegen (110 minuten doen over 54 km is tegenwoordig meer regel dan uitzondering) stond ik te wachten bij het allerlaatste stoplicht voordat ik eindelijk de bocht om mijn straat weer in kon draaien.
Ik was nog even boodschappen wezen doen met frisse tegenzin overigens, voelde me muf , en verlangend naar thuis zijn. "Ja hoor", dacht ik. "natuurlijk komen eerst de trams weer. Die hebben altijd voorrang. Alsof ik al niet genoeg heb zitten wachten vandaag."
Zo'n menselijke irritatie, je kent het vast wel...
Ik zuchtte maar weer eens en telde de minuten.
Rechts van me stond op de stoep een oude meneer met zijn vrouw, het verkeer voor rechtdoor mocht door, de tram dus ook. De meneer gebaarde naar de trambestuurder, of hij wilde wachten.
Ik hoopte er het beste van, want vaak scheuren ze door. Ze staan nou eenmaal onder een enorme tijdsdruk door het verkeer en de schema's waar ze zich aan moeten houden. Ik zie regelmatig mensen keihard, hopend en wel, hollen om de tram te halen, en dat dan met, hun vinger op de deuropener, de tram gewoon weggaat.
Maar... hij wachtte! Deze keer wél!
Toen meneer veilig kon oversteken met mevrouw gebaarde hij alvast met zijn handen naar de bestuurder, 'Dank je wel' en prevelde hij die woorden tegelijkertijd.
Ik maakte automatisch het "Namasté gebaar"( een wat mij betreft heel belangrijke groet van waardering en (h)erkenning, zoek de uitgebreide betekenis maar op als het je niets mocht zeggen).
Ik weet niet of de trambestuurder het zag maar... wat hij deed was mooi. Hij had verder kunnen rijden, want die stipjes van hun stoplichten stonden op wit. Zijn laatste passagiers waren ingestapt, maar hij deed het niet. Hij wachtte even, waardoor mijn stoplicht, met nooit voorrang op de tram, op groen sprong en ik eindelijk naar huis kon. Met een brede grijns draaide ik mijn auto linksom over de trambaan terwijl ik, hardop, 'Dank je wel' zei.
En al weet ik helemaal niet of het toeval was of niet, (ik geloof het gewoon graag), buiten dat, zijn act of kindness naar de meneer en zijn vrouw was eigenlijk al goed genoeg!
Iemand voor laten gaan, eventjes wachten, of dat nou bij de kassa is of in het verkeer, of hoe dan ook..
Dat voelt gewoon goed, voor degene die het doet en voor degene die het ontvangt. Hoe simpel kan het eigenlijk zijn!?
P.S En wat is tijd nou eigenlijk?
Hannah Bonnes
Reactie plaatsen
Reacties