Heb je weleens een knagend gevoel over wat er allemaal mislukt is in je leven?
In mijn leven is er enorm veel mislukt.
Vroeger was mijn ideaal: wonen in een groot huis op het land, in de natuur, met een man, een grote tuin en veel dieren. Later werd dat meer een hippie-ideaal: nog steeds dat grote huis op het land maar dan met een commune, en zelf groenten verbouwen en zo. En van je love and peace en zang en dans.
De werkelijkheid van nu is zo’n beetje het tegenovergestelde: ik woon in een klein appartement in een grote stad, alleen, met een kat, met een ieniemini achtertuintje van drie bij vijf.
Vrede op Aarde lijkt verder weg dan toen ik jong was. Er zijn mensen die er meer vanaf weten dan ik, die stellen dat we op weg zijn naar een totalitaire overheersing waarin wij gewone mensen vastgezet, uitgebuit en leeggezogen zullen worden.
Je kunt je er iets bij voorstellen. Net zoals wij nu in de bio-industrie miljarden dieren vastzetten, uitbuiten en leegzuigen. Er zijn ook steeds meer mensen die er meer vanaf weten dan ik, die zeggen: met de natuur kan het niet meer goed komen. We zijn tot uitsterven gedoemd.
En er zijn steeds meer mensen die een volgende oorlog zien aankomen, die weleens de laatste zou kunnen zijn. Mijn eigen goeroe Barry Long voorspelde dat al halverwege de jaren tachtig. Dat staat in het boek Sterven om te leven, ik heb het zelf vertaald.
Volgens hem zullen onze verslaving aan ongelukkigheid, de onvrede van de massa’s en de sensatiezucht van de media zulke uitzinnige pieken bereiken, dat er op gegeven moment nog maar één verhaal boeiend genoeg is: het eind van de wereld. Dan gaan er een paar staatshoofden atoombommen naar elkaar gooien en dat is dan ook echt het eind.
In die tijd dacht ik: nee joh, die kernwapen-wedloop is allang beëindigd, dat gebeurt heus niet. Maar intussen ziet het er nogal anders uit. Het zou zomaar faliekant kunnen mislukken, het project Mens. Ook veel van mijn persoonlijke plannetjes en ambities zijn mislukt.
Zo heb ik ooit geprobeerd om te promoveren, op de mythe van de strijd tegen de draak – mislukt. Wetenschap bleek niks voor mij te zijn, te abstract, te oppervlakkig. En ik heb geprobeerd om romanschrijfster te worden, ik wilde ook zo’n hip schrijfhuisje aan het strand en de ene boeiende roman na de andere produceren – grandioos mislukt. Het was lekker om een tijdje van de wereld af te zijn, in de bubbel van mijn fantasie, maar wilde ik dat eigenlijk wel echt?
Grappig genoeg bleek: hoe meer ik ergens over fantaseerde, hoe meer het mislukte. Main character energy schijnt dat te heten: je bent de hoofdpersoon in je eigen verhaal, de main character, je schrijft je eigen levens-script, dus ga ervoor. Maar met die hele main character energy ben ik dus niet zo ver gekomen.
Rebalancing daarentegen had ik nooit kunnen bedenken, dat kwam toevallig op mijn pad, sterker nog, ik werd ernaar toe gestuurd, gesleept bijna. Het was een enorme ommekeer in mijn leven en de opleiding doen was vanzelfsprekend. Dit wil ik: er helemaal zijn, in mijn lichaam aanwezig zijn, voelen, ontspannen, ook in pijn en ongemak.
Ik ging er maar eens een orakel op raadplegen, het Roosvenster van Hans ten Dam, met 360 verhalen erin, gebaseerd op de dierenriem. Met drie dobbelstenen werp je één keer, en dan kun je in het boek opzoeken welk verhaal het antwoord is op je vraag.
Hoe kan ik het best kijken naar al die mislukkingen in mijn leven? Dat vroeg ik op 19 maart, de laatste dag van Vissen. Geloof het of niet, de uitkomst was het laatste verhaal van het hele boek, het laatste van Vissen, waarvan de titel is: Vervulling.
Het verhaal gaat over een vrouw die stoffig en hongerig aankomt aan het hof van een koning, ze heeft een belangrijk bericht voor hem, en dan blijkt dat de troon leeg is en dat zij zelf plaats moet nemen op die troon; zij is de soeverein op wie gewacht werd.
“Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht,” schrijft Ten Dam. “Uiteindelijk komt iedereen waar hij wezen moet. Uiteindelijk ontdekt ieder mens dat hij is die hij is, en dat hij door alle verwarringen en avonturen en lotgevallen altijd geweest is waar hij wezen moest.”
En: “Uiteindelijk ontdekken wij onszelf en blijkt alle ontwikkeling een ontwikkeling van zelfbewustzijn. Aan het eind van alle dingen vind je jezelf, en als je jezelf vindt, vind je alle dingen terug. Een stralend einde.” Wat een prachtig, passend en positief antwoord.
Het is precies gegaan zoals het moest gaan. Het was allemaal ergens goed voor. En dat geldt niet alleen voor mij, dat geldt voor iedereen.
Barry Long eindigt trouwens zijn voorspelling over het eind van de wereld zo: “En alle onvrede verdween met de massa van het aangezicht van de Aarde. Slechts de droom was verbrijzeld. De dromer was ongedeerd.”
Mislukkingen verbrijzelen onze dromen en brengen ons naar wie we werkelijk zijn.
Voor mijn ziel was het helemaal niet belangrijk of mijn ego-plannetjes lukten. Het leven dat ik leid, is dat waarvoor ik gekomen ben, hier en nu, in Rotterdam, met mijn rebalancing praktijk, mijn geliefde familie, vrienden en cliënten, en alles wat ik daarnaast nog doe. Mijn ziel ging al die tijd haar eigen weg, op weg naar haar ware troon, naar de Vervulling, naar innerlijke, spirituele ontwikkeling.
Wat ik daarvoor nodig heb is helemaal geen groot huis op het land of een academische titel of een schrijfhuisje aan het strand, maar alleen maar precies wat ik heb: open, echt en liefdevol contact met mezelf en met anderen, met de wereld om me heen en met de geestelijke wereld.
Wat er is, is wat er moet zijn.
Die totalitaire staat waarvoor we moeten vrezen? Die gaat vast mislukken. Uiteindelijk. Net als die atoomoorlog. Hoe meer ze erover fantaseren, hoe minder kans ik ze geef. De natuur krijgt nu al enorme klappen, dat is waar – maar ik heb begrepen: na elke uitstervings-golf is er altijd weer een explosie aan nieuwe levensvormen geweest.
Het leven is zo ontzaglijk veel groter en sterker dan onze dwaze ego-plannetjes, ego-droompjes en ego-angst. Door onze mislukkingen kunnen we wijzer worden, beter beseffen we waarvoor we werkelijk gekomen zijn.
Kun jij ook met zulke ogen naar je leven kijken?
Auteur: Lisette Thooft
Reactie plaatsen
Reacties