Mijn man perst als een kind de tandpasta uit de tube. Het is een vreemde zaak. Het moet een gewoonte zijn die hij nooit ontgroeide. Maar ik laat mijn koffiemokken en waterglazen als een tiener overal in huis achter. Soms spuugt hij zijn tandpasta op de badkamerspiegel. Kasten laat ik ook open. Hij is heel slecht in het opvouwen van wasgoed. Ik laat mijn boeken en notitieboekjes overal rondslingeren.
Maar na dertien jaar huwelijk begrijpen we dat deze dingen niet de moeite waard zijn om over de ander te zeuren. We hoeven ze niet te noemen of ophef te veroorzaken. Dus ik ruim zijn tandpasta op en hij pakt al mijn glazen op en zet ze in de vaatwasser. En we bedanken elkaar voor de dingen die we WEL waarderen. Zoals mijn man die elke avond voor het slapen gaan de deuren op slot doet en alle lichten uitdoet. Of het vuilnis buiten zetten. En hij bedankt mij (in het bijzijn van de kinderen) voor het koken van het avondeten of het aanmelden voor hun activiteiten.
Een goede teamgenoot zijn, betekent niet perfectie. Het betekent dat we elkaars tekortkomingen accepteren voor wat ze zijn: dat mensen menselijk zijn. Mensen doen hun best om van elkaar te houden. Mensen maken fouten – dagelijks. Mensen maken een puinhoop en ruimen dan op. Wat ik in het huwelijk heb geleerd, is dat een onvolmaakt huwelijk ook behoorlijk buitengewoon kan zijn. Niet ondanks de tekortkomingen, maar dankzij hen.
Reactie plaatsen
Reacties