Brood

Er was iets gebeurd, een ongelukje, en hij was ten val gekomen. Een oudere meneer, gekleed in sjofele kledij , met bij zich een oud tasje voor zijn boodschappen.  

We zien dat regelmatig helaas, vooral oudere mensen die heel weinig te makken hebben. Hij was bij een supermarkt, maar kwam hierdoor niet toe aan zijn boodschapjes. We namen hem over van een lieve zorgzame winkelbediende die over hem had gewaakt tot wij in beeld kwamen 

Stilletjes zat hij op onze brancard, terwijl wij de dingen deden die we zoal doen. Een zwijgzame, bescheiden man was hij. 

Gelukkig mocht het meevallen en kon meneer naar huis, we zouden hem eventjes afzetten thuis, dat doen we wel vaker als het even kan. We vroegen of hij nou wel zijn spullen had kunnen kopen, maar nee dat was niet het geval. 

Hij was vooral om brood gegaan, voor zijn ontbijtje vertelde hij. 'Maar heeft u dan wel iets te eten morgenochtend?' vroeg ik een beetje bezorgd. 'Zal ik anders eventjes heel gauw de winkel in hollen om brood voor u te kopen?' (ik heb wel "gekkere" dingen gedaan tenslotte).
 

Rustig keek hij me aan en antwoordde dat dat niet hoefde, hij nog wat pap kon maken en dan wel verder zou zien. We reden niet gelijk, mijn collega had ons gehoord en stak even later zijn hoofd om de hoek van de zijdeur van de ambulance, keek me aan en fluisterde, 'Heel even, we wachten op iets'. 

Ik knikte goedkeurend, vermoedde al wat hij had gedaan... 

Even later overhandigde mijn collega meneer een zak met allerlei versgebakken broodjes. Hij had de winkelbediende uitgelegd dat hr geen brood had kunnen kopen voor zijn ontbijtje door wat er net was gebeurd, en toen had diegene maar een half woord nodig gehad.

Met een brede glimlach en een twinkel in zijn ogen nam meneer de zak in ontvangst, hij was overduidelijk blij verrast. 'Dank je wel' lispelde hij behoedzaam terwijl hij de zak stevig vasthield. 'Zal ik hem in uw tas doen?', vroeg ik terwijl ik de krakkemikkige rits opentrok.  

'Jaja, heel graag, zo raak ik het niet kwijt' antwoordde meneer alsof het een zak met goud was in plaats van met broodjes. We brachten hem thuis en namen afscheid ,hij bedankte ons innig. 'Sorry hoor' sprak mijn collega even later maar ik moest dit even doen'. 

Nou, een sorry was niet nodig natuurlijk, want dit zijn onze krenten in de pap. Gewoon even iets extra's doen, in samenwerking met mensen die het snappen!. 

Brood is broodnodig ,in welke hoedanigheid dan óók, zéker voor zo'n oudje dat moet worstelen met het bestaan.

Ik hou van mijn vak!  

Meer dan ik ooit kan uitleggen@ trots op mijn collega die net zo houdt van wat we mogen doen als ik! 
 

Hannah Bonnes (ambulance-verpleegkundige)