Mirjam Bosch

Ik wil jullie graag vertellen wie er achter de blogs 'Openhartig' zit. Wie is die, eerlijke, kwetsbare, openhartige, vrouw, wat is haar verhaal en wat is haar missie?

Ik ben Mirjam Bosch, de prachtige leeftijd van 50 vorig jaar behaald (met alles wat daarbij hoort), alleenstaande moeder en woonachtig in een prachtig, groen en wijds Overijssels dorp met mijn 2 kinderen en onze huisdieren (poes en konijn). Naast moeder ben ik natuurlijk nog véél meer, maar vooral heel erg mijzelf.

Waarin ben jij geïnteresseerd? Waarom ik de gedichten en blogs schrijf zoals ik ze schrijf? Waardoor word je getriggerd? Erkenning, herkenning? Ervaar je steun of het gevoel, goh (facetten van) mijn leven lijken wel op dat van haar of ik herken er zoveel in! Nou, dat zou maar zo kunnen!

Ik ben begonnen te schrijven in moeilijke periodes, als verwerking en om alles 'op papier' te krijgen omdat er zoveel tegelijkertijd speelde. Eigenlijk deed ik dat als kind altijd al. Toen had ik ook al interesse in schrijven en dichten. Ik schreef ook in dagboeken.Inmiddels ben ik erachter dat ik dit niet voor niets deed. Er zaten dingen niet goed in ons gezin.

Wel mooi om te zien en ervaren dat iets wat in je kindertijd zo op de voorgrond was, in je volwassen leven ineens of geleidelijk weer boven water komt en je hierin ook talent blijkt te hebben, maar ook heel veel plezier en voldoening. Tevens werkt van je afschrijven 'helend'.

Maar ook 'verbinding zoeken' is iets wat ik gedurende de afgelopen periode erg belangrijk ben gaan vinden. Zo ben ik blogs gaan schrijven over mijn scheidingsperiode, maar heb ik ook een FB pagina opgericht om met name ouders met elkaar in contact te laten komen over dyslexie en leerproblemen (inmiddels de grootste op FB), die ben ik gestart toen mijn kinderen op de basisschool vast begonnen te lopen in hun leerproblemen en dyslexie. Toen begon het stukje verbinding al. Ook schreef ik hierover blogs en gedichten.

Langzamerhand is dit uitgegroeid tot méér blogs en gedichten schrijven, maar dan onder mijn eigen paginanaam/gedichtenpagina Openhartig. Ook heb ik zeker nog plannen om meer 'verbinding' te zoeken, maar dat broeit nog..

Mijn ervaring is óók dat veel gevoelens, emoties en processen hetzelfde zijn bij verschillende gebeurtenissen in het leven. Juist doordat ik veel heb meegemaakt op verschillende gebieden, kan ik in mijn gedichten veel onderwerpen beeldend, gedetailleerd, emotioneel, gevoelig, pakkend, erkennend onder woorden brengen waar mensen zich in herkennen. Inmiddels voel ik ook dat dit écht een Talent van mij is (geworden). Ik vind het ook zo mooi om te lezen dat mensen zich met mij of mijn leven identificeren of dat ze zeggen, het lijkt als ik je al jaren ken, je voelt vertrouwd.

Mijn levensloop; Een goede grotendeels onbezorgde jeugd... waar ik tot mijn grote verdriet en verbijstering inmiddels eigenlijk wel een streep door kan zetten. Want zo normaal en gewoon was ons gezin niet ben ik inmiddels achter. Disfunctioneel. (Lees er maar eens over).Mogelijk ook niet vrij van diagnoses. Verstikkend en zwaar voor een hoog gevoelig kind. Dit kan véél oorzaken hebben en welke ben ik middels therapie en terughalen van herinneringen aan het analyseren en 'helen'. Maar eigenlijk doe ik dat mijn hele leven al...ook mijn halve leven zit ik al in een soort van rouwproces vanwege de complexe band met, met name, mijn moeder, die mijn vader hierin meesleepte. Althans zij had moeite met de band met mij..

Zij is 15 juli 2023 overleden. Na véél jarenlange lichamelijke (en zoals ik het zie mentale) klachten, zelfverwaarlozing en niet verwerkt trauma is ze na een week ziekenhuis, "onverwachts' overleden. Ik zie het als een soort 'zelfgekozen dood'...

Ik heb daar, hoe gek het misschien ook klinkt, vrede mee, het geeft mij rust en opluchting. Het boek met haar kan dicht.Ik mis haar niet, wel de moeder die ik wilde hebben. Zorgzaam, lief, betrokken, steunend..

Helaas het boek van de hardnekkige patronen in ons gezin niet...die zetten zich giftig voort..

Ik was/ ben de middelste van 3 meiden, zeer hoog gevoelig, maar ook het 'zwarte schaap', 'de andere', dit klinkt negatief, maar zo heb ik het ook wel ervaren. Met mij was 'altijd wat' en dat vind je terug in mijn levensloop. Ik vermoed dat de onstabiele basis vooral reden is geweest waarom mijn leven is verlopen zoals het is gegaan. Dat ik hoog sensitief ben wist ik vermoedelijk al heel lang, maar ik ben mij daar véél méér in gaan verdiepen na mijn scheiding rond mijn 42e en ik ben dat toen meer gaan accepteren en waarderen, maar toen ben ik er ook keihard achter gekomen hoeveel ik in emotionele zin gemist heb en wat ik eigenlijk heel erg nodig ben geweest. Ik spreek nu ook echt over 'emotionele verwaarlozing'.

In ons gezin hebben wij een trauma meegemaakt. Nooit gedacht dat dit drama rond mijn 50e nog zo'n uitwerking zou hebben op ons leven (in de zin van doorgegeven familietrauma).Op mijn 19e verongelukten mijn opa en oma (ouders van mijn moeder) op tragische wijze, wat invloed heeft gehad op mijn jeugd, jongvolwassenenheid, opvoeding en hoe ik mijn weg, met veel vallen en opstaan, ben verder gegaan. Ik heb mij vaak en veel alleen gevoeld, over een langere periode. Dit loopt ook nu nog regelmatig als een rode draad door mijn leven.Ieder gezinslid heeft dit op een andere wijze ervaren, maar hoe je leven is verlopen, kan enorm van invloed zijn. Ook het feit of je ouders een trauma wel of niet verwerkt hebben is van grote invloed. En of ze er (vooral emotioneel (en fysiek) konden zijn, wat niet het geval was.Het heeft bij mij geleid tot een onstabiel, pittig, verdrietig, vaak alleen voelend leven. Eigenlijk heeft dit trauma zijn stempel gelegd op de hele familie, ook de kant van broers/zussen van mijn moeder.

Ik heb een loopbaan gehad van véél banen, werkloosheid (als gevolg van crisis, reorganisatie, faillissement, zelf weggaan, etc....) en vooral heel veel onrust, ook toen mijn kids geboren werden. Ook zij hebben veel problematiek ervaren vanaf hun 4e met leerproblematiek en bijkomende diagnoses.Dyslexie, adhd, hsp.

Toen de kids op 10 en 12 jarige leeftijd weer "op de rit" waren, lag mijn relatie (van 25 jaar), onder druk van veel te lange tijd stress en zorgen, in duigen. Een scheiding was onvermijdelijk. Wéér een onrustige en onzekere periode volgde. Ik stond en sta er ook nog eens erg alleen voor met mijn kids. Inmiddels (jong) 'volwassenen'.

Ik kan inmiddels óók wel een 'boek schrijven' over mijn ervaringen met "passend onderwijs", hulpverlening, de kastjes en muren, alles waar je ook maar tegenaan loopt met een 'zorggezin', want daar kan je rustig van spreken, ook al is het niet direct zichtbaar etc.

Mijn kids vinden hun weg in het leven en met werk. Dit gaat niet bij beide zonder slag of stoot. Tóch ben ik heel trots op ze, want ze hebben al bizar veel meegemaakt. Beiden hebben hun eerste baan. Mijn dochter woont bij mij. Mijn zoon vanwege diverse pittige omstandigheden, 'tijdelijk' en sinds een half jaar bij een vriend. Het ging niet meer thuis. Één van de zwaarste besluiten ooit..

In al die tijd heb ik een aantal keren al tegen een burnout aangezeten of gehad. In het begin van 2022 weer. De coronatijd heeft daar zéker niet in positieve zin aan bijgedragen.

Ik weet wat narcisme, mensen met deze kenmerken, inhoudt en wat het kapot kan maken. Niet in relationele zin, maar wel in banen/ leidinggevenden. En door wat ik gehoord heb bij anderen. Ik durf soms zelfs te spreken van narcistische kenmerken in mijn gezin van herkomst.

Ik weet ook hoe lastig het is hooggevoelig te zijn met een leven waarin je altijd 'aan moet staan' en staat en eigenlijk goed voor jezelf moet zorgen maar er anderen zijn waar jij weer voor moet zorgen (zoals kinderen).

Ik ben mijn leven lang al aan het werken aan mezelf (zelfzorg, grenzen, loslaten, wat is van mij en wat van de ander, (trauma) verwerking, emdr, schematherapie, etc.

Ik heb sinds begin oktober 2022 weer een hele leuke baan in de geestelijke gezondheidszorg (wereld) en ik moet zeggen... bijzonder! Ik voel me hier erg op mijn plek als medewerker service receptie en het lijkt alsof het zo moet zijn dat ik met mijn achtergrond juist daar een baan heb gekregen! Heel dankbaar daarvoor!

Nog midden in mijn eigen therapie en rondom (nog steeds) veel zorgen om mijn zoon en in mindere mate, dochter, komt mijn moeder op 77 jarige leeftijd, op zaterdag 15 juli te overlijden. Ze was al 'ziek' in de zin van .. heel veel lichamelijke klachten hebben en al jarenlange mentale en lichamelijke achteruitgang, maar komt na opname ziekenhuis toch onverwacht, na 5 dagen te overlijden. Gezien de ingewikkelde band en complexiteit in mijn gezin van herkomst voelt dit voor mij best dubbel. Enerzijds ben ik mijn moeder voor altijd kwijt, anderzijds geeft het mij berusting. Ook te weten dat ze eigenlijk niet meer wilde. Ik hoop dat hiermee mijn puzzel gelegd wordt/is en dat ik dit laatste stuk rouw (in een andere volgorde) achter mij kan laten en kan verwerken.

In de Liefde gaat het ook heel goed. Ik kies niet altijd voor de makkelijkste liefdes (nu bijv. een groot leeftijdsverschil) maar voel een diepe en innige (zielen)band met hem We hebben inmiddels 5 jaar een relatie, met vooral in het begin de nodige ups en downs, aantrekken en afstoten. Maar we hebben het heel fijn samen op dit moment en vullen elkaar geweldig aan.Toekomstig hebben we beiden geen idee en daar staan we beiden op dezelfde manier in. We 'latten'. Dat lijkt heel 'open en onzeker', maar zo voel ik dat helemaal niet. Alles is in mijn leven al anders gelopen dan dat ik verwacht of gewild had, dus ik sta in bijna alles heel open-minded en leef met de dag. Over 3 of 5 jaar zien we wel weer....

Ik heb verder een rijk sociaal leven. Een hele lieve, goede (beste!) vriendin die mij door en door kent. Onze levens vertonen gelijkenissen en dat maakt het fijn, veilig, behapbaar. Eén woord is vaak genoeg. Ik koester dat enorm. Verder heb ik lieve vrienden en vriendinnen om mij heen. Een sterke en onuitwisbare band met mijn jongste zusje, helaas het tegenovergestelde met mijn oudste zus, maar ik begrijp waarom dat zo is. Fijne collega's, bij zowel mijn vrijwilligerswerk bij de kringloop als op mijn werk. Ik heb veel hobbies en ben een energiek mens die altijd in is voor iets nieuws of leuks. Beetje adhd misschien wel... Ik ga nog naar therapie om hopelijk de laatste stukken te helen, maar jeetje...wat ben ik al ver gekomen! Maar ook 'van ver gekomen...'.

Ik heb een leven waar je wel een docu van kan maken of boek over kan schrijven en er is altijd wel iets te vertellen of iets aan de hand...en ik heb zo'n voorgevoel dat mijn levensverhaal nog wel eens verrassende wendingen kunnen krijgen. The story never ends....

Ik neem jullie graag mee in mijn leven en belevenissen en hoop dat jullie dit kunnen waarderen en hier hulp, steun, erkenning en herkenning in vinden. Dit vraagt van mij om mij open, eerlijk en kwetsbaar op te stellen, soms lastig, maar ik merk óók dat het mijzelf en anderen veel brengt! Delen = helen.

Dus, zoveel facetten waar ik over kan dichten: rouw, verdriet, jezelf terugvinden, scheiding, zorgkinderen, overlijden, narcisme maar gelukkig ook over positiviteit, geloof, hoop, vertrouwen, (nieuwe) liefde, zelfs zielsverwantschap, vriendschap, geluk voelen, bij jezelf komen, naar je gevoel luisteren, hoog gevoeligheid, etc.....

En verder hou ik ervan in mijn gedichten gevoeligheden aan te kaarten, maar ook onderwerpen op of liefst over het randje. Juist onderwerpen bespreekbaar maken waar niemand het over heeft, die in de taboesfeer zitten. Onderwerpen waar anderen óók ok zo over denken, maar niet durven of kunnen uitspreken! Het is mijn kracht en talent dit in woorden uit te drukken!

Echter, ik dicht ook over (inspirerende) anderen, over wat ik zie, ervaar, voel, waar ik van geniet (muziek, natuur). Je kunt 't zo gek niet verzinnen. Inspiratie genoeg!!

Ook dicht ik op verzoek, als iemand écht iets persoonlijks wil voor een overlijden, begrafenis, huwelijks ceremonie, of wat dan ook. Zo heb ik ook de gedichten op de kaart van mijn moeder zelf geschreven. Het voelt goed dat ik dat nog voor haar heb kunnen doen.

Ondanks best pittige dingen in mijn leven (die geweest zijn, maar ook soms nog steeds) sta ik enorm positief in het leven, voel ik veel kracht en liefde, wil ik mijn talent met de wereld delen en heb ik nog veel meer plannen om op zoek te gaan naar verbinding en mijn eigen ervaringen delen, zodat anderen dit als helpend ervaren.

Ik ben zelfs voornemens om, als ik daar de tijd en rust voor vind, een boek uit te brengen over mijn leven en mogelijk ook dichtbundels.

Ook jullie reacties en berichten die jullie delen, zijn voor mij helpend en zo werkt het twee kanten op. Elkaar helpen in de soms lastige reis in dit leven en de huidige maatschappij

Dit in grote lijnen over mijn (indrukwekkende) leven.

Liefs, Mirjam