De angst woont in onze buik en heeft als 'taak' ons te helpen overleven. De liefde woont in ons hart en heeft als 'taak' om ons te helpen leven. Het denken in ons hoofd is een 'mes met 2 kanten': het kan geleid worden door de liefde of het kan geleid worden door de angst.
Daar is waar de vrije wil zijn 'taak' kan opnemen: we kunnen kiezen om anders te denken en het hart de leiding te geven (als er geen direct gevaar is).
Onze hersenstam (achteraan de hersenen) is verbonden met de buik. Onze prefrontale hersenen (vooraan) zijn verbonden met het hart.
De vagus is als het ware de scheidsrechter. De ventrale vagus die hart en hoofd verbindt geeft ons toegang tot de hogere hersenfuncties (vooraan) - de dorsale vagus is dan ontspannen en regelt de buik instinctief.
In die ontspannen staat produceren de micro-organismen in onze darmen het grootste deel van onze serotonine (het 'gelukshormoon'). Omgekeerd zal constante angst ook leiden tot serotonine gebrek en uiteindelijk tot depressie...
Wanneer we in de stress respons schieten en dus uit verbinding gaan wordt de ventrale vagus buiten spel gezet en nemen de overlevingshersenen over, eerst via de sympathicus *vechten en vluchten).
Als we niet kunnen vechten of vluchten neemt de hersenstam over en gaan we in freeze respons, ook met dank aan de dorsale vagus (die ontspringt in de hersenstam).
Door bewust de ventrale vagus weer aan boord te halen kunnen we het zenuwstelsel weer tot rust brengen. Het is hart werk. Het is wat je leert in:
Reactie plaatsen
Reacties