Dit is mijn vrouw Jessica die aan het eten is na een dag van 14 uur. Ze komt thuis van haar werk, heeft genoeg tijd om te eten en zich klaar te maken om naar bed te gaan, en moet de volgende dag weer aan het werk voor een nieuwe dienst. Ze staat vroeg op om zich klaar te maken voor haar dag. Ze houdt er niet van om 's ochtends lastig gevallen te worden en dat respecteer ik. Ze doucht, gooit haar haar omhoog, pakt haar lunch, geeft de hond en mij een kus en loopt de deur uit.
Op haar werk zorgt ze voor mensen die de slechtste dagen van hun leven hebben. Beroertes, auto-ongelukken, motorongelukken, vallen, breuken, hersenbeschadiging en meer. Ze zorgt voor moeders, vaders, zussen, broers, vrienden en families. Het maakt niet uit wie je bent of wat er is gebeurd. Zij zal voor je zorgen. Ze werkt tijdens de lunch en heeft zelden tijd om te zitten. Ze komt na 14 uur thuis, trekt haar schoenen uit die door bloed en tranen zijn gelopen en wil gewoon gaan zitten.
Ik vraag haar niet naar haar dag, want ze praat niet graag over haar werk als ze thuis is en dat is prima. Als ze wil praten, zal ik luisteren. Soms komt ze blij thuis en soms komt ze verdrietig thuis. Maar hoe ze zich ook voelt, ze is altijd op tijd voor haar volgende dienst. Ik hou van haar met heel mijn hart. Mijn vrouw is mijn held. Mijn vrouw is een beroerteverpleegkundige.
Bron: Uplifting Journeys
Reactie plaatsen
Reacties