Al zolang ik mij kan herinneren en van jongs af aan schreef ik gebeurtenissen, situaties, gevoelens, gedachten en emoties van mij af. Hele dagboeken vol met schrijfsels en eigenlijk ben ik dat in mijn volwassen leven blijven voortzetten. Behalve in de periode dat ik van puber naar jongvolwassene ging samenwonen met vriend, lange tijd een fijn leven leidde en ons eerste kind kwam.
Ik heb mij wel eens afgevraagd waarom ik dat deed en waarom ik daar zo'n voldoening in vond, maar ik denk dat het vooral te maken had met zoveel wat er in mij omging wat ik niet kon plaatsen in mijn gezin van herkomst (hoog sensitief zijn). Ik voelde toen al zoveel aan wat vaak niet matcht met wat er gezegd of gedaan werd. Alsof ik zocht naar antwoorden en houvast door dingen op te schrijven.
Op latere momenten in mijn leven ben ik gaan schrijven en vastleggen omdat er zovéél speelde, teveel kun je beter zeggen. Gelijktijdig en gedurende een lange periode. Eigenlijk óók als een soort van houvast omdat ik anders bang zou zijn dat ik het zou vergeten, wat er gebeurde, hoe ik het voelde, wat er in mij omging. Maar ook als een soort van zelfheling, 'therapeutisch schrijven'. Het hield mij overeind.
Ik schreef ook wel eens in briefvorm, aan iemand, omdat ik ook gedurende mijn leven mensen om mij heen had die mij enorm pijn hebben gedaan en waar ik geen weg in kon vinden, omdat ik geen antwoorden kreeg. Ook op mijn eigen pagina schrijf ik wel eens op deze wijze.
Ik heb van de afgelopen periode, pakweg 10 tot 15 jaar zoveel geschreven dat het boekwaardig is, maar ook zoveel dat ik eigenlijk niet goed weet waar te beginnen en in welke volgorde en hoe ik het exact ga vastleggen.
Alle schrijfsels zijn mij bijzonder dierbaar.Ontzettend waardevol! Plus schrijven heeft mij zo ontzettend geholpen in heftige periode's, periode's van rouw, afscheid en verlies.Van opnieuw beginnen en opbouw. Van geluk terugvinden tot (nieuwe) liefde en vriendschappen.
Ik kan het echt iedereen aanraden! Het voelt als een reis door je brein en binnenste en legt alle diepe gevoelens bloot.
Nu ben ik er natuurlijk gaandeweg achter gekomen hoe goed en beeldend ik eigenlijk schrijf. Te mooi, ontroerend, emotioneel en heftig om niet te delen. Dus ben ik dát gaan doen. Kwetsbaar en eng, maar ook vol vertrouwen want mijn verhalen en "dakboekgeheimen' waren ook zinvol en waardevol voor anderen. Helpend en steunend. Verbindend.
Ik startte met een eigen dyslexie - ervaringen delen pagina, inmiddels de grootste op Facebook, daarna schreef ik gedurende een periode blogs over mijn scheiding en heling op een scheidingswebsite en toen durfde ik onder de naam openhartig mijn eigen gedichten 'uit te brengen', waarna er ook blogs volgden, maar ook brieven aan mijn innerlijk kind, mijn moeder waar ik een ingewikkelde band mee had en mensen die mij lief zijn.
Mijn grootste wens is ooit écht mijn werk uit
te geven voor een nóg groter publiek. Omdat ik weet en voel 'wie schrijft, die blijft' (overeind).
Naast therapie of andere soorten hulpverlening is schrijven enorm heilzaam en helend en je kunt altijd terug lezen hoe diep je bent gegaan en hoe ver je bent gekomen. Hoe mooi is dat?!
Ik blijf voorlopig nog wel schrijven. De letters ratelen over het digitale 'papier' alsof het mij geen moeite kost. En dat is ook zo. En dát geeft energie. En moed om door te gaan.
Jullie zijn nog niet van mij af en zoals mijn vriendin al zei. Nou Mir, je hebt in ieder geval géén saai leven!! En dat klopt. Genoeg te schrijven.
En als ik 'ooit' deze aarde ga verlaten weet ik dat er nog heel veel 'afdruk' en wie weet, 'indruk' van mij is
Liefs, lieve volgers van al mijn schrijfsels.
Door: Mirjam (Openhartig)
Reactie plaatsen
Reacties