Mijn hele leven lang ben ik opgegroeid met de gedachte dat ik niets met mijn handen kan. Ik ben onhandig. Ik ben klungelig. Zelfs als ik me goed voorbereid gaan er dingen stuk.
Simpele dingen als zo’n schroef die je hier ziet, staan bij mij altijd scheef. Het was gewoon mijn realiteit. Ik kan dingen bedenken, maar ik kan niets maken.
Tot ik in 2019 een laser kocht om dingen te graveren, maar die kon ook snijden. Ik ontdekte al snel dat, omdat een laser precies is, en 19 cm in mijn hoofd dus ook 19 cm is als het gemaakt is, ik ineens heel veel kon. Toen 3D printen daarbij kwam werd dat nog toffer. Ik veranderde van iemand die ‘niets kon’ (zelfs al was dat niet waar) naar iemand die ineens alles kon maken. Ineens stond ik in mijn omgeving te boek als die gast die alles kon.
En die schroefjes? Die kreeg ik nog steeds niet recht. Maar ik heb wel machines waarmee ik iets kon maken om op te vangen wat ik niet kan. En zo maakte ik dit hulpstukje (je kunt die vast ook ergens kopen maar daar gaat het niet om).
Het is vaak niet dat je iets niet kan, het is dat de methode niet bij je past. Soms heb je gewoon een hulpstukje nodig! Tegenwoordig zeg ik dus niet meer: ‘ik kan dit niet!’ Ik stel mezelf simpelweg de vraag, ‘wat heb ik nodig om dit wel te kunnen?’
Geschreven door: Martin Gijzemijter
Reactie plaatsen
Reacties