Het is begin juli en er groeit een bekende pijn.

Leven op geleende tijd. Om ‎‎te leven of te bestaan in een tijdelijke en/of zwakke positie‎‎, die plotseling en abrupt kan eindigen. Ongelukken en ziektes kunnen zo onverwacht toeslaan dat het voelt. Alsof we allemaal op geleende tijd leven‎. Wees niet opgeschrikt door dit voorwoord. 
 

Tijdens de corona pandemie leven we allemaal op geleende tijd, maar het is voor de meesten niet zo dramatische. Het zijn de minderbedeelde in de samenleving die thans op puur geleende tijd aan het overleven zijn, is mijn mening. Ik zie het dagelijks hier in Sukabumi (Indonesië). 

Nu die verdomde Delta-variant de wereld afstruint en mijn geliefde Java (dus ook Sukabumi) in lockdown zet, ben ik even van mijn stuk gebracht. Ik ben niet gedeprimeerd, maar wordt wel teruggeworpen naar een andere (mentale realiteit). Ik beleef een persoonlijke innerlijke retraite. Alle kwaaltjes en pijntjes worden vergroot. Diepe wonden worden naar de oppervlakte gezogen. Wat je weggestopt had, komt naar boven drijven.  

‎Het is begin juli en er groeit een bekende pijn. De diepte van mijn hart is bereikt. De verjaardag van mijn zus nadert En zo ook de dag dat ze stierf. Door de pandemie en de situatie waarin we ons nu in bevinden merk ik dat het me meer melancholisch maakt en meer terugblik naar mijn jeugd dan normaal. Mijn vader, moeder en mijn dierbare zus zijn vers in mijn geheugen gegrift. Herinneringen vervagen niet en na een jaar begin ik steeds meer te beseffen dat mijn zus er niet meer is. Het voelt als een mokerslag, als een onderwereld, een tussenwereld van wat had kunnen zijn en wat nooit zal zijn. Ik was in Indonesië toen ze vorig jaar stierf. Er was geen waarschuwing of dreigende ondergang. Ik begaf mij in mijn eigen wereld en was niet bewust van wat er allemaal met mijn zus gebeurde.‎ 

Een paar maanden geleden ben ik 59 jaar geworden. Alleen al het kijken naar dat nummer verbijstert mij. 

Ik weet niet waar de tijd heen is gegaan.
Ik voel me geen 59. Nou oke, ik ‎‎voel‎‎ het in mijn knieën, mijn linker heup, in mijn rug en op onverklaarbare manieren waarop ik mezelf pijn deed door gewoon uit bed te komen (nu ‎‎klink‎‎ ik ook gewoon oud). Maar op emotioneel vlak voel ik mij niet oud. 

Mijn laatste herinnering aan mijn zus was gedenkwaardig en duidelijk niet één waarvan ik dacht dat het de laatste zou zijn. Tijdens mijn laatste eenmans-bezoek naar Nederland, logeerde ik een paar dagen bij mijn zus in Dommelen.  Ik verwende haar met lekker afhaal- maaltijden en we genoten van elkaars gezelschap. Ze vond het leuk om een paar dagen niet te hoeven koken. Ze rookte een paar sigaretten minder, speciaal om mij te behagen, potverdorie! Ik moest me elke dag twee keer douchen om de rooklucht van mijn lichaam af te krijgen. Nu een herinnering met een lach. 

‎Ik weet niet of mijn zus zich bewust was dat het haar laatste jaar zou zijn. Wat ik wel weet is dat als dit jaar ‎‎mijn‎‎ laatste zou zijn, ik er nog niet klaar voor ben. Het roept de vraag op: ‘Wat zou ik doen als dat zo zou zijn?’. We zijn  allemaal beperkt in de tijd. Dat weten we wel. Maar wat doen we ermee?‎ 

Ik denk dat de dood vaak oneerlijk wordt gegoten als een wraakzuchtige misantroop die op de loer ligt in de schaduw. Misschien probeert de dood ons eraan te herinneren, dat onze tijd hier niet gegarandeerd is.‎ 

‎De meesten van ons maken het  dagelijkse leven mee, zonder bang te zijn voor de dood, van moment tot moment. Het is wanneer we iemand verliezen, dat we ons herinneren hoe dicht bij de dood echt kan zijn. 

‎ 

Toen ik 14 was, had ik geen idee dat ouders stierven, laat staan een context waarin ik het moest plaatsen. Twee jaar vanaf mijn 14de wel. Mijn vader stierf op mijn 16e. Samen met de realiteit van mijn eigen sterfelijkheid, voelde ik het niet aflatende verstrijken van de tijd. Ik voelde toen al de urgentie en de honger om zoveel mogelijk te zien en te doen voordat de dood en ik elkaar officieel zullen gaan ontmoeten. 

Dat is de vloek van het verliezen van een ouder als je jong bent. Je leert eerder dan de meeste de ijle  vergankelijkheid van het leven. Het verliezen van een ouder leert je dat je iedereen kunt verliezen.‎ Het heeft me wel innerlijk veel sterker gemaakt. Dit keerpunt kan ik nu pas beter beschrijven en het bevoelen dat ik op geleende tijd leef. 

Tijd voelt (on) eindig.  

Misschien is dat het punt. Met de secondes die door onze vingers glippen, kunnen we ons er niet aan vastklampen en kunnen we ze niet terugkrijgen. Het enige wat we kunnen doen is onze tijd zo goed mogelijk besteden, rekening houdend met de kleine momenten. Terwijl ze voorbijgaan, omdat die schijnbaar onbeduidende alledaagse momenten een leven vormen.‎ 

‎De dood is groot en de mens zo klein. 

Omarm de kleine momenten en de gekoesterde herinneringen. Liefde en verlies. We zijn klein in vergelijking met het Universum, maar we zijn belangrijk.‎ 

Ik kon niet lijfelijk aanwezig zijn bij de uitvaart ceremonie van mijn zus. Echt afscheid heb ik nog steeds niet van haar genomen. Op deze manier zoek ik, beetje bij beetje, een vast plekje voor haar in mijn hart. 

Rohlaih Donna de Rozario 

26 juli 1957 – 7 augustus 2020 

Ik wilde eigenlijk mijn Blog gaan afsluiten, maar dan eindigen we in mineur en dat wil ik niet. Dus hier een vervolg blog. 

Ondertussen in Sukabumi : 

Nu we tot medio september totaal geïsoleerd zijn, ben ik een vast dagelijks schema aan het opzetten. Normaal ben ik niet van een agenda planning, maar voor de komende periode zal ik een soort “voet tussen de deur” moeten hebben, om mijzelf dagelijks nog meer op te kunnen peppen.  

Gewoon lezen wat ik op een dag moet doen en klakkeloos mijn eigen schrift volgen. Er staat bijvoorbeeld hoe laat we gaan ontbijten, lunchen en pauze hebben. En op welke dag we onze wekelijkse boodschappen gaan doen, wanneer te sporten, de dagen van thuis onderwijs voor de kinderen, tekenen en schilderen. Maar ook op welke dagen we de Bed & Breakfast moeten luchten en poetsen, het bij houden van website en social media enzovoorts. 

Verder ook nog goed nieuws! We hebben een nieuw Puppy. Ze heet Sulu, een klein zwart/wit mormeltje (zie foto). 

Ze is geen vervangster voor onze verdwenen (dognapped) hondje.
Maar we hadden deze puppy zes weken geleden al gereserveerd, want we wilden graag een tweede huisvriendje in ons midden.   

Sulu is heel lief. Ze komt uit een nest van 6 puppy's. Vlak na haar geboorte had ze haar rechterpootje gebroken. Toen we haar voor het eerst zagen hinken, wisten we al direct dat ze bij ons hoorde. Voor mij persoonlijk een hele troost, want dan ben ik niet de enige die mank loopt. 

We zijn sinds gisteren stenen gaan  verzamelen, om de zijkanten van het pad aan de bed & breakfast te sieren. De kinderen zijn op dit moment met de stenen bezig. Ik ga ze nu helpen. 

Liefs Rony