Stille water, diepe gronden. Dit is mijn schoonmoeder Sharon...

Dit is Sharon, mijn schoonmoeder. Ze heeft mij geleerd dat het belangrijk  is om iemand te zien zoals hij of zij is en niet zoals je verwacht.


Toen ik mijn schoonmoeder voor het eerst ontmoette, kon ik haar dikke accent uit Zuid-Virginia moeilijk verstaan. En ze leek een beetje bazig op die zuidelijke, passief-agressieve, beleefde manier. Maar ik wist dat ze belangrijk was voor de liefde van mijn leven, dus accepteerde ik haar met tegenzin, zoals sommigen van ons doen als familie ons wordt opgedrongen. Na 5 jaar kende ik haar nog steeds niet echt. Toen mijn vrouw op 30-jarige leeftijd leukemie kreeg. Toen onze wereld uiteenviel en voor altijd veranderde, stapte Sharon heel stilletjes en resoluut in de rol waarvoor ze geboren was. Ze verhuisde, samen met haar afhankelijke echtgenoot (de Vietnamese dierenarts), naar ons huis en werd ook de verzorger van Michele. De afgelopen twee jaar heeft ze de meeste boodschappen gedaan, bijna elke maaltijd gekookt, de meeste was en schoonmaak gedaan. Beide gezinsleden naar bijna elk van de meer dan 300 doktersafspraken gebracht, tienduizenden pillen gesorteerd en ervoor gezorgd dat ze allemaal elke dag bijna alles op tijd kregen.


Dit deed ze toen ze zelf 6 maanden geleden de diagnose kanker kreeg. Toen ze een borstamputatie kreeg. Zij krijgt chemo kuren. Ze neuriet als ze werkt. Ze praat tegen zichzelf als er niemand is om te luisteren. Ze gaat elke dag met nederigheid en gratie rond. Deze foto maakte ik vanochtend voordat ik van mijn werk vertrok. Ze wist niet dat ik daar was.


Dit vrienden...is hoe grootheid eruit ziet op een rustig moment. Wachten op havermout om voor haar dochter te koken, voor de 300e keer sinds ze ziek werd. Niet iedereen krijgt een echte superheld in zijn leven. En hiervoor ben ik elke dag vervuld van dankbaarheid.


Geschreven door: Scott Mann
Vrij vertaald