Ik was in de 40 toen ik er steeds meer achter kwam wat 'hoog sensitief of hoog gevoelig zijn' inhield.
Na een heftige periode in mijn leven kwam ik steeds méér tot het besef dat ik dit wel eens kon zijn. Ik ging erover lezen, ik ging mij erin verdiepen. Steeds meer puzzelstukken vielen op hun plek. Steeds meer kwartjes vielen. Ik ging op mijzelf letten, ging in therapie, kwam steeds dichter bij mijzelf en vooral bij mijn eigen behoeften.
Ik voelde mij als kind wel altijd 'anders' dan de rest. Gevoeliger, prikkelbaarder, sensitiever, empathische, emotioneler, méér diepe dalen, hoge pieken, stiller, een denker en iemand dat analyseert.
Ik had mensen snel door. Vooral dat wat ze lieten zien in tegenstelling tot dat wat ze zeiden. Dat strookte vaak niet. Ik prikte snel door mensen heen, had vrij snel door als er dingen speelden, bij personen maar ook in teams en werkplekken. Ik pikte sferen op, zowel goede als slechte. Ik voelde mij bij sommige mensen totaal niet op mijn gemak. Zo heb ik best wat mensen met narcistische kenmerken op mijn pad gehad. Mensen die HPS-ers makkelijk aantrekken. Ik merkte vrij snel als er 'iets niet in de haak was' en mijn gevoel daarover loog nooit. Energieën konden mij leegzuigen. En vaak wist ik niet waarom, totdat ik over HSP las.
Heftige situaties, die ik best veel heb meegemaakt, raakten mij enorm. Compleet van slag was ik daar dan van. Zo heb ik gedurende mijn leven al vaak in een burn-out gezeten of op de rand daarvan. Het was/is constant balanceren.
Maar ik kon en kan nog steeds ook enorm veel geluk, liefde en verbinding voelen. Van mijn kruin tot in mijn tenen. En, soms tot tranen toe, genieten van muziek, natuur, dieren, films, intimiteit, emotionele dingen...
Afscheid nemen, loslaten, ik vind het moeilijk omdat ik alles analyseer en van alle kanten bekijk en dus ook aanvoel wat dat met de ander doet. Begrenzen vind ik lastig, net als nee zeggen, voor mijzelf opkomen en goed voor mijzelf zorgen. Hoewel ik daarin al veel stappen heb gezet.
Ik ben opgegroeid in een empathisch arm, disfunctioneel gezin, ook daar ben ik pas véél later achter gekomen. Met onverwerkt en onbewust doorgegeven trauma door mijn moeder. Ik denk wel eens dat dát gemaakt heeft dat mijn hooggevoeligheid nóg sterker is ontwikkeld. Nog meer 'aanstaan', sterkere 'antennes' en voelsprieten. Maar ook gevoelens en emoties.
Maar helaas óók teveel aangepast, teveel op eieren gelopen, mij altijd 'anders' voelen (wat ook constant gezegd werd) en dat ik eigenlijk niet mocht zijn wie ik was...Ik ben daarin beschadigd, dat durf ik nu rustig te zeggen.
HSP werd ook vooral als lastig, moeilijk, onstabiel en ingewikkeld gezien. Terwijl het zoveel mooie kanten heeft. Die zie ik nu gelukkig en benut ik ten volle. Na vele therapieën ben ik daarin geheeld én gegroeid.
Tóch ervaar ik soms nog steeds dat ik anderen echt niet kan begrijpen, net als dat ze mij wellicht niet begrijpen. Het is soms een enorme struggle om te moeten uitleggen wat iets met je doet en waarom je soms echt rust moet hebben of ergens niet heen wil of moeite hebt met mensen of situaties.
Maar sinds ik met mijn leven in rustiger vaarwater ben gekomen weet en voel ik beter wat voor mij belangrijk is en vooral wat ik nodig ben. Daar heb ik echter ook wel weer heftige keuzes voor moeten maken.
In de tijden met de kinderen nog klein deed ik de dingen omdat het moest, omdat je ergens dan niet onderuit komt, maar wel soms met veel gevoelsmatige weerstand. Nu begrijp ik waarom ik dat zo voelde.
Hoog sensitief zijn is supermooi, maar het vraagt continue om balans en dat valt soms niet mee...Toch zou ik het niet anders willen. Ik koester het.
Door: Mirjam (Openhartig)
Reactie plaatsen
Reacties