Giovanna staarde uit het raam naar de mensen die beneden in de straat liepen. Het was druk in de stad tijdens deze december dagen! Het lichtfestival trok veel toeristen. In haar gedachten was ze ergens anders. Bij Antonio om precies te zijn. Ze vroeg zich af waar hij bleef! Ze tuurde de straat af, keek vervolgens weer op haar telefoon. Antonio was nog nergens te bekennen. Ze haalde haar schouders op. Het was zoals gewoonlijk: hij zou te laat komen. Zolang hij nog maar op tijd zou zijn voor hun verassing van deze avond! Opnieuw kwam een berichtje van Alessandra, de zus van Antonio. Ze negeerde ze. Ze had een half uur geleden al gezegd dat Antonio er nog steeds niet was. Er was nog niets veranderd sindsdien. De zon begon al onder te gaan. Giovanna besloot om toch maar vast naar buiten te gaan en daar Antonio op te wachten. Dan zouden ze sneller op pad kunnen!
Alessandra zat verderop in de stad. Ook zij keek druk op haar telefoon en at ondertussen haar vroege avondeten, een pizza bij pizzeria Trianon. Later die avond zou ze het nog druk krijgen en dat combineerde ze liever niet met razende honger. Daarom maar nu vast iets eten. Gepikeerd struinde ze door haar contactenlijst. Waarom zat zij daar alleen! En waar bleven Antonio en Giovanna? Haar broer en zijn vriendin zouden eens een keer op tijd zijn! Ze hadden hier op het plein afgesproken. Snuivend at ze haar pizza en hoopte maar dat hun plannetje voor die avond zou lukken. Ze was ook een beetje zenuwachtig en hoopte maar dat mamma hun cadeau mooi zou vinden.
De zon was inmiddels onder en de feestelijke lichtjes schenen overal in de stad. Nog weer verderop, in het historische gedeelte van de stad zat een wat oudere dame te wachten. Mevrouw Le Fiore. Als ze naar buiten keek zag ze een deel van de kerstversiering die de hele stad verlichtte. Het was nog geen kerst, maar toch vond ze de sfeer erg leuk! Helaas kon ze tegenwoordig niet meer zo goed lopen. Het ging echt niet meer. Daarom had ze zich erbij neergelegd dat ze dit jaar niet meer het hele festival kon gaan bekijken zoals voorheen. Haar dochter Alessandra had haar aangeboden deze avond een klein stukje te wandelen. Ze zouden 1 straat kunnen bekijken, even uitrusten, en dan weer naar huis. Ze keek op de grote klok in de keuken. Alessandra liet wel op zich wachten. Zou alles goed zijn?
Antonio was inmiddels bij Giovanna aangekomen. “Is het gelukt?” vroeg Giovanna gespannen. Antonio knikte. “Ja! Marco komt de mobiel om 20:00 uur brengen!” Giovanna keek op haar telefoon en keek verschrikt weer op. “Maar dan moeten we echt haasten Antonio. Dat is over 20 minuten!” Ze negeerde de 15 berichtjes van Alessandra. “Oh ja, kan je je zus even bellen dat we eraan komen? Zij is zo ongeduldig…” Snel liepen ze door de hoofdstraat van het stadje richting het plein waar Alessandra op hun wachtte. De hoofdstraat was altijd druk tijdens het festival. Later op de avond zou het iets rustiger worden; het moment waarvoor ze een verassing voor hun moeder hadden geregeld. Het was een hoop administratie en gedoe, maar gelukkig kon Marco, een vriend van Antonio die werkte in een verpleeghuis in een buitenwijk van de stad, hen uit de brand helpen.
Alessandra snauwde “Ciao” toen ze aan kwamen lopen en zette ook meteen een flinke pas in. “We zijn echt veel te laat Antonio, veel te laat!” vervolgde ze op een snauwerig toontje zwaaiend met haar armen. “Ik heb mamma gebeld, anders zou ze nog ongerust worden.” Giovanna besloot wijselijk hier niet op in te gaan. Ze had gemerkt dat Alessandra zenuwachtig was. Dat waren zij ook overigens! Ze hadden dan wel een mooie scootmobiel voor hun moeder geregeld, maar allemaal vonden ze het spannend of hun moeder dit wel wilde gebruiken. Ze vond het verschrikkelijk dat ze niet meer zo goed kon lopen. Het was al een tijdje zo. Steeds minder vaak ging ze naar buiten. Ze hoopten alle drie dat het lichtfestival hun moeder over de streep zou trekken om de scootmobiel te gaan gebruiken. Nu zou ze weer het hele stadscentrum kunnen bekijken! Ze moesten nog 1 zijstraat in, maar waren er nu bijna. Antonio’s gezicht klaarde op toen hij een grote witte bus zag staan. Gelukkig! Marco en de scootmobiel waren er al.
Net voordat ze bij het huis van hun moeder aankwamen, kwam daar hun moeder naar buiten. “Alessandra! En Antonio en Giovanna, jullie ook hier! Wat leuk, wat een verassing!” De kinderen werden omhelst voordat ze iets konden zeggen. Marco stapte uit de bus. “Ciao raggazzi” zei hij en liep direct naar de achterklep van de bus. “Oh, wacht even Marco” riep Antonio hem toe. Hij keerde zich weer om naar zijn moeder. “Mamma, we hebben een verassing voor je. We hopen echt dat je het kunt gaan gebruiken en dat het je helpt om weer de stad in de kunnen. Vanavond kunnen we samen het lichtfestival bekijken.” Hij nam zijn moeder mee naar de bus. Ze keek belangstellend en ook een beetje angstig naar wat er zou komen maar haar ogen werden groot toen de scootmobiel tevoorschijn kwam. “Maar jongens, wat moet ik daarmee! Ik kan daar helemaal niet mee rijden! Dat durf ik niet!”
Dit had Marco echter vaker meegemaakt. Hij reikte de hand aan mevrouw Le Fiore die nog twijfelend naar de scootmobiel keek. “Kom mevrouw, gaat u zitten. Ik zal u stapje voor stapje uitleggen hoe het werkt.” Giovanna keek met een schuin oog naar Alessandra. Zij stond te stralen. Pff, zoveel had zij niet bijgedragen aan deze verassing regelen! Ok, het was haar idee. Zonder Marco’s hulp zouden ze echter nog steeds bezig zijn geweest met de aanvraag ervoor. Marco was druk met het instructies geven aan hun moeder die inmiddels voorzichtig rondjes reed met de scootmobiel. “Ik denk dat ze er klaar voor is jongens!” riep hij op gegeven moment. Ze konden op pad. Mevrouw Le Fiore genoot! Van de kerstboom op de boulevard, van de lichtkunstwerken in de straten, van de sterrenhemel van lichtjes! Ze genoot van de geuren die van de kerstmarkt kraampjes af kwamen en vooral genoot ze van weer op pad zijn met haar kinderen. Op deze manier konden ze samen de stad in! Wat een mooi cadeau hadden haar kinderen haar gegeven!
Geschreven door: Janine Reso
Reactie plaatsen
Reacties